Rozdział LXXXIII

          Sezon dobiegł końca. Na szczęście udało nam się zdobyć Mistrzostwo Polski. Podczas treningu przed ostatnim mecz Piotrek uznał, że trzeba powiedzieć wszystkim o tym, że zostanie ojcem. Długo czekałem na ten moment. Trener był we wszystko wtajemniczony. Wyszedł na środek i zaczął.

-Doszły mnie słuchy, że któremuś z was się rodzina powiększy.

Dało się słyszeć szumy. Spojrzałem na Pita i uśmiechnąłem się.

-Była tu ostatnio kobieta i powiedziała, że chce bym zmusił swojego podopiecznego do uznania tego dziecka.

-Jak wyglądała?- spytał Fabian.

-A co? Myślisz, że to do ciebie?- zaśmiał się Igła.

-Jestem ciekaw tylko- naburmuszył się rozgrywający.

-Jasne, jasne.

Zaczęło się wzajemne oskarżanie. Siedziałem z Piotrkiem z boku i przyglądałem się całemu zamieszaniu. Parsknąłem śmiechem.

-Może wystarczy?- spytałem.

-No nie wiem. Myślisz?

Kiwnęliśmy na trenera. Kiwnął głową i zaczął uciszać całe towarzystwo. Gdy wszyscy już spokojnie siedzieli mówił dalej.

-Ta kobieta jest teraz w hali. Kto się przyznaje?- spytał.

-Ja- Piotrek wstał zadowolony.

-Pit?- zdziwili się wszyscy.

Gdy na salę weszła Ola i przytuliła się do Nowakowskiego Ignaczak nie wytrzymał. Podszedł do niego i skoczył na niego.

-Jak mogłeś? A niby Cichy Pit. Trzeba ci nową ksywkę wymyślić!

Skończyło się na tym, że każdy zaczął gratulować Piotrkowi, ale co to by był za dzień gdyby Igła się mnie nie czepił.

-Ty wiedziałeś!- zauważył nagle- I dlatego Julka cię ostatnio u m,nie walnęła, bo mało się nie wygadałeś. Jak mogłeś nic nie powiedzieć?! Foch!

-Oj Krzysiu daj spokój- powiedziałem tylko i rozczochrałem mu włosy.

Szczęśliwy siedziałem w domu z żoną i dziećmi i pakowaliśmy się na wyjazd z żoną do Barcelony.

-Misiek, ale jak ja się zmieszczę w tym limicie bagażu- marudziła Julka.

-Kochanie dasz radę- uśmiechnąłem się- W końcu zbyt wiele nie trzeba, wystarczy bielizna i jakaś sukienka na ramionach.

-Jasne- położyła ręce na biodrach- Jeszcze muszę dzieci spakować do dziadków. Misiek myślisz, że dobrze robimy zostawiając je rodzicom?

-Tak. Musisz się odstresować, a rodzice się cieszą, że mogą spędzić czas z wnukami. Wszyscy zadowoleni.

-Prócz Arka- zauważyła- Chciał jechać z nami.

-No tak, ale jak mu powiedziałem, że psa nie można do samolotu brać to uznał, że woli z Bajką u dziadków siedzieć. Więc mniej gadania, więcej pakowania. No już, bo jutro mamy samolot.

Żona pokręciła głową i zajęła się ubraniami. Ja w tym czasie zacząłem przygotowywać swój bagaż. Poszło mi dość sprawnie, więc uznałem, że pomogę Julce.

-Tą musisz wziąć- wskazałem na krótką, czerwoną sukienkę i uśmiechnąłem się.

-Nie zmieści mi się już do walizki.

-U mnie zostało jeszcze trochę miejsca.

-Teraz mówisz?

Julka wzięła dwie sukienki łącznie z tą, którą jej zasugerowałem i włożyła mi do walizki. Zaśmiałem się tylko.

-Skończyłaś?- upewniłem się.

-Tak. Teraz trzeba spakować dzieci, bo jutro rano przyjeżdżają po nich moi rodzice.

-Już się robi kochanie- pocałowałem Julkę.

Razem udaliśmy się do pokoju synka. Arek co chwilę dokładał do torby kolejne zabawki, a my je wyjmowaliśmy. W końcu dał za wygraną. Gdy wszystko było przygotowane, a dzieci spały położyliśmy się.

-Misiek- Julka położyła mi się na torsie.

-Tak?

-Co będziemy robić w Barcelonie po przylocie?- spytała.

-Mam plan, ale to niespodzianka- uśmiechnąłem się.

-No Misiek mów!

-Nie. Niespodzianka to niespodzianka.

-Jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą kłócić. Dobranoc- pocałowała mnie.

Następnego dniu musieliśmy wstać bardzo wcześnie. Ubraliśmy się i dzieci, zjedliśmy śniadanie, a potem czekaliśmy na rodziców Julki. W końcu przyjechali.

-Mamo dalej mam wyrzuty sumienia, że zostawiam wam dzieci na głowie- powiedziała Julka.

-Córeczko to dla nas czysta przyjemność. Jedźcie i o nic się nie martwcie.

-Dziękuję.

Pożegnaliśmy się i pojechaliśmy na lotnisko. W samolocie Julka oparła mi głowę na ramieniu i zasnęła.

Julka:

           Cały lot przespałam. Gdy byliśmy na miejscu obudził mnie Michał. Prosto z lotniska pojechaliśmy do hotelu. Mieliśmy duży pokój z wielkim łóżkiem. Uśmiechnęłam się i rzuciłam na nie.

-Znów będziesz spać?- zaśmiał się mąż.

-Nie. Jestem wypoczęta i gotowa na niespodziankę.

-W takim razie przygotuj się i wychodzimy- pocałował mnie.

-Nie ma sprawy.

Znalazłam w walizce sukienkę, którą kazał mi wziąć Michał, kosmetyczkę i zamknęłam się w łazience. Gdy wyszłam czekał na mnie mąż w garniturze i z bukietem czerwonych róż. Uśmiechnęłam się.

-To dla ciebie- podał mi kwiaty.

-Dziękuję- pocałowałam go.

-To co? Idziemy?

-Jasne.

Wzięłam Michała pod rękę. Weszliśmy do windy, ale ku mojemu zdziwieniu zamiast na parter pojechaliśmy na dach. Było tam jacuzzi i pięknie przygotowana kolacja. Mąż odsunął mi krzesło, a potem zajął miejsce naprzeciwko mnie. Otworzył szampana i nalał nam do kieliszków. Zjedliśmy razem.

-Wejdziemy?- Michał stanął przy jacuzzi.

-Jasne.

Mąż został tylko w bokserkach, a ja w bieliźnie. Weszliśmy do wody i przytuliliśmy się do siebie. Misiek gładził mnie po ramieniu. Pocałowałam go, a on zsunął rękę na zapięcie od biustonosza. Szybko sobie z nim poradził. Posadził mnie sobie na kolanach i zaczął całować moje piersi. Po chwili byliśmy już całkiem nadzy. Michał gładził mnie po plecach, a potem delikatnie wszedł we mnie. Poruszał się powoli, by po chwili przyśpieszyć. Mąż skończył pierwszy i wywołał moją reakcję. Wtuliłam się w niego.

-Kocham cię- szepnęłam.

-Ja też cię kocham.

Gdy wróciliśmy do pokoju wzięliśmy wspólny prysznic, a potem zasnęliśmy wtuleni w siebie. Następnego dnia zwiedzaliśmy Barcelonę. Pojechaliśmy na stadion Camp Nou, bo Michał bardzo chciał go zobaczyć, a potem do kościoła Sagrada Familia.

-Może usiądziemy gdzieś?- zaczął marudzić przyjmujący.

-No nie wiem, nie wiem- uśmiechnęłam się.

-Julka.

-No dobra.

Usiedliśmy w kawiarni. Misiek zamówił nam lody. Zastanawiałam się co możemy jeszcze zwiedzić, a Michał błagał mnie, żebyśmy wrócili do hotelu.

-Kochanie zrobię wszystko, ale proszę dość zwiedzania na dziś.

-Ale maruda jesteś. Prawie nic nie zobaczyliśmy, ale niech ci będzie.

-Dziękuję- pocałował mnie.

Tak jak chciał Michał wróciliśmy do hotelu i postanowiliśmy poopalać się koło hotelowego basenu. Gdy leżeliśmy widziałam, że Kubiaka nosi. Zaśmiałam się. Najpierw nie chciał chodzić, a teraz nie umie usiedzieć w miejscu.

-Idę popływać- zakomunikował.

-Okej.

Patrzyłam jak pływa. W pewnym momencie znalazły się koło niego jakieś dziewczyny. Wstałam i stanęłam obok basenu. Założyłam ręce na piersi. Michał mnie zauważył i podpłynął do mnie. Uśmiechał się cwaniacko.

-Co się stało kochanie?

-Nic- odburknęłam.

-Jasne. Chodź do mnie.

-Nie mam ochoty.

Gdy chciałam odejść poczułam, że Misiek złapał mnie za kostkę. Po chwili wciągnął mnie do basenu.

-Michał!

-No co? Mamy wakacje, trzeba się bawić.

-Chcesz się bawić?- upewniłam się.

-Tak.

-Niech będzie.

Zaczęłam go oblewać wodą. Śmiał się i robił to samo. Bawiliśmy się jak dzieci. Gdy po dłuższej chwili zdecydowaliśmy się wrócić do pokoju był już wieczór. Przebrałam się i chciałam zejść na kolację, ale zobaczyłam męża, który leżał na brzuchu i miał całe plecy czerwone.

-A mówiłam ci, żebyś się posmarował kremem to oczywiście musiałeś być mądrzejszy prawda?

-Kochanie później będziesz mi mówić co mówiłaś, a teraz proszę powiedz, że masz jakiś krem, który łagodzi oparzenia słoneczne.

-Mam- pokręciłam głową i zaczęłam szukać kremu w torbie.

-A posmarujesz mi plecy?- spytał słodko.

-Tak.

-Jesteś aniołem.

-Tak i mam przy tobie anielską cierpliwość. No pokaż te plecy- usiadłam obok niego na łóżku.

Gdy Michał uznał w końcu, że możemy coś zjeść było już po kolacji, więc zamówiliśmy coś do pokoju. Jedliśmy a Misiek cały czas przy każdym ruchu się krzywił.

-Co ja z tobą mam- zaśmiałam się.

Wystawił mi tylko język. Gdy leżeliśmy potem w łóżku patrzyłam na męża i uśmiechałam się.

-Czemu mi się tak przyglądasz?- spytał.

-Kocham cię- powiedziałam tylko.

-Ja ciebie też- uśmiechnął się i pocałował mnie- Śpijmy już.

„Zamknij na chwilę oczy

Nie myśl o tym, czy boisz się czy nie

Na chwilę zostawmy w tyle rozczarowań gniew

Dziś to co mamy na pewno to siebie nic więcej

Więc leć ze mną niech chmury pędzą donikąd chociaż raz”

Wczoraj mój blog miał pierwsze urodziny :) Z tej okazji zostawiam was z o połowę dłuższym rozdziałem, mam nadzieję, że się cieszycie. Komentujcie to bardzo motywuje ;)