Rozdział I

     Kubiak podszedł do mnie i przytulił. Stałam jak kołek, bo byłam w szoku. Odsunął się ode mnie i uśmiechnął się.

-Co ty tu robisz?- spytał.

-Mieszkam.

Zaraz koło nas zlecieli się fani. Chciałam już wyjść, ale poczułam, że Michał trzyma mnie za rękę. Spojrzałam na niego zdziwiona.

-Nie uciekniesz mi teraz. Idę do szatni, a potem wychodzimy gdzieś razem. Dawno cię nie widziałem i chcę pogadać.

-No dobra- westchnęłam- Czekam przed halą.

-Ok- znów się uśmiechnął.

Wyszłam i czekałam na niego. Nie sądziłam, że mnie pozna. Myślałam, że nawet nie będzie pamiętał, że w jego życiu była taka osoba jak ja- Julia Solecka. Bałam się rozmowy z nim, bo w sumie co mamy sobie do powiedzenia? Wtedy poczułam rękę na ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam przyjmującego. Uśmiechał się.

-Matko jak ja cię dawno nie widziałem- drugi raz tego dnia przytulił mnie.

-Dobra koniec tych czułości- starałam się wyślizgnąć z Michałowych ramion.

Spojrzał na mnie zdziwiony. Fakt, nigdy nie broniłam się przed jego uściskami, ale wiele się zmieniło. Wtedy byliśmy razem, a teraz jestem narzeczoną Bartka i po prostu nie wypada mi przytulać innych facetów.

-Słuchaj wiem, że dawno się nie widzieliśmy i dlatego … ja cię właściwie nie znam.

-Jestem tym samym chłopakiem, z którym kiedyś byłaś- uśmiechnął się słodko- Z którym przeżyłaś pierwszy pocałunek- zaczął się zbliżać.

-Dość. Jeśli chcesz tak rozmawiać to chyba już pójdę.

-Nie czekaj!- gwałtownie złapał mnie za rękę- Przepraszam. Zmieniłaś się. Stałaś się odważniejsza, pewniejsza siebie. Przejdziemy się?

-No … dobra. Tylko nie za długo. Bartek czeka na mnie w domu.

Jego wyraz twarzy od razu się zmienił. Ściągnął brwi i spuścił wzrok.

-To twój … chłopak?

-Narzeczony. Zresztą powinieneś go kojarzyć. Bartłomiej Zawada.

-Jesteście razem z Bartkiem? Odkąd pamiętam nie mieliście dobrych stosunków, a właściwie żadnych. W ogóle nie rozmawialiście.

-Dużo się zmieniło.

-Właśnie widzę. A długo jesteście razem?

-Z 5 lat już- uśmiechnęłam się lekko- Przyjechałam na studia do Rzeszowa i zostałam jego współlokatorką, a potem wszystko szybko się potoczyło. Obecnie planujemy ślub. Ma odbyć się za dwa miesiące.

-Jak ten czas leci.

-A jak u ciebie? Znalazłeś miłość swojego życia?- zaśmiałam się.

-Chyba tak.

-Znam ją? Pewnie nie, ale jak wam się układa?

-Nie układa. Nawet nie jesteśmy razem.

-Aj. Kiepsko.

-Niedawno skończył się mój związek z Moniką. Okazało się, że na początku była sielanka, a potem mieliśmy sobie coraz mniej do powiedzenia.

-Ale skoro sam tak uważasz to to nie mogła być ta jedyna.

-A czy ja powiedziałem, że to o nią mi chodziło?

-No chyba, że tak- przyszedł mi SMS od narzeczonego- Dobra ja się będę zbierała do domu, bo Bartek się niecierpliwi. Pa.

-Czekaj. Podaj mi swój numer to się jeszcze kiedyś spotkamy- zaproponował.

-No dobra.

Podyktowałam mu szybko i udałam się w stronę mieszkania.

Michał:

         Gdy ją zobaczyłem na początku nie mogłem uwierzyć. Serce zabiło mi mocniej. Julka. Moja Julka. Ta, o której zawsze w trudnych chwilach myślałem, ta, którą zawsze kochałem. Stała przede mną, ja zamknąłem ją w ramionach. Znieruchomiała. Poszliśmy się przejść. Mało mi serce nie pękło jak dowiedziałem się, że wychodzi za mąż. Nie miałem odwagi, by powiedzieć jej, że to ona zawsze była i zawsze będzie miłością mojego życia. Wróciłem do mieszkania przybity. Za chwilę usłyszałem dzwonek. Westchnąłem i poszedłem otworzyć.

-Cześć Dziku- za drzwiami stał Pit.

-Hej. Co tu robisz?

-Widziałem jak w szatni promieniałeś, ale teraz widzę, że się sporo zmieniło.

-Właź- powiedziałem tylko.

Usiedliśmy w salonie. Przyniosłem colę i dwie szklani.

-Mów co się dzieje.

Wziąłem głęboki oddech i wszystko powiedziałem. Poczułem się po tym o wiele lepiej.

-Powiedz mi, dlaczego wy tak w ogóle zerwaliście skoro ją tak kochałeś?

-Zacząłem grać w siatkówkę. Zawody, nowe możliwości. Musiałem wyjechać, a ona została. Uznała, że nie ma sensu tego ciągnąć, bo związki na odległość nie mają szans przetrwania.

-W sumie racja.

-Teraz ułożyła sobie życie beze mnie- westchnąłem- Jest zakochana i szczęśliwa. Nie mam prawa jej tego psuć.

-Co prawda, to prawda. Dziku, Dziku, ale się wkopałeś. Może nie spotykaj się z nią. Nie będziesz musiał cierpieć.

-Nie umiałbym tak. Chce być blisko niej. Nawet jako tylko przyjaciel.

-Jak wolisz. Dobra ja będę się zbierał. Dość późno się zrobiło.

Pożegnaliśmy się i wyszedł, a ja poszedłem do sypialni i wyjąłem album ze zdjęciami. Były tam tylko fotki moje z Julką. Oglądałem je zawsze, gdy miałem doła. Uśmiechnąłem się lekko i przerzucałem strony. W końcu odłożyłem go i chwyciłem za telefon. Szybko znalazłem numer i wcisnąłem zieloną słuchawkę.

-Halo?- odebrał jakiś facet.

-Czy mogę rozmawiać z Julką?

-A kto mówi?

-Michał Kubiak, kolega ze szkoły.

-A Michał cześć! To ja Bartek.

-A cześć- nie mówiłem z entuzjazmem, tak jak on.

-Jula wspominała, że się spotkaliście. Może wpadniesz do nas. Powspominamy dawne czasy. Co ty na to?

-W sumie czemu nie, a kiedy?

-Może jutro wieczorem?

-Może być. Trener dał nam wolne.

-No to widzimy się jutro- podał mi adres, pożegnaliśmy się.

Odłożyłem komórkę na stolik. Jutro znów ją zobaczę. Uśmiechnąłem się na tę myśl. Poszedłem pod prysznic, przebrałem się i położyłem. Następnego dnia czas strasznie mi się dłużył. Przygotowałem już sobie ciuchy na wieczór, kupiłem kwiaty dla Julki i jakiś alkohol dla Bartka. Nie mogłem się już doczekać, więc koło 15 stałem przed drzwiami ich mieszkania. Zadzwoniłem dzwonkiem.

-Znów zapomniał kluczy- usłyszałem głos Julki- Otwarte!- krzyknęła.

Nacisnąłem klamkę i powoli wszedłem do środka. Po chwili z jednego pokoju wyszła Jula w samym ręczniku.

-O matko Michał- na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

No to jest jedyneczka. Mam nadzieję, że się podoba. Komentujcie ;)