Rozdział VI

       Nie wierzyłam w to co usłyszałam. To nie mogło być prawdą. Lekko pochylił się. Nasze usta dzieliły milimetry. Szybko wyminęłam go i pobiegłam do mieszkania. Michał nie mógł mnie kochać. Przecież minęło tyle czasu odkąd zerwaliśmy. Jakbym się z nim związała teraz straciłabym szacunek do samej siebie. Dopiero zmarł Bartek.

-Julka!- Kubiak zaczął dobijać się do drzwi- Przepraszam. Proszę, wpuść mnie. Pogadajmy.

-Idź stąd.

-Nie odejdę póki nie porozmawiamy.

-Nie mamy o czym.

-No dobra, musisz ochłonąć. Wrócę jutro.

Gdy poszedł osunęłam się po drzwiach na podłogę. Schowałam głowę w kolanach, a po moich policzkach poleciały łzy. Następnego dnia wstałam dość wcześnie. Szybko się ubrałam i pojechałam na polanę. Miałam jeszcze tydzień wolnego i chciałam spędzić tam jak najwięcej czasu. Wtedy zadzwonił mi telefon. Michał. Westchnęłam i odrzuciłam połączenie, a potem wyłączyłam komórkę. Znów siedziałam tam do wieczora. Gdy zrobiło się zimno wróciłam do domu. Na klatce schodowej siedział przyjmujący. Gdy mnie zobaczył od razu wstał. Podszedł i spojrzał mi w oczy. Spuściłam wzrok.

-Julka pogadajmy.

-Chodź.

Westchnęłam i wpuściłam go do mieszkania. Rozebrałam się. W drodze do salonu zachwiałam się. Kubiak od razu mnie przytrzymał i zaprowadził na kanapę.

-Jadłaś dziś coś?

-Nie.

-Jula musisz. Psujesz sobie zdrowie. Zrobię ci jakąś kolację- wstał i udał się do kuchni, ale złapałam go za rękę.

-Najpierw porozmawiajmy.

-No dobra- zajął swoje miejsce- Przepraszam- zaczął- Wiem, że trudno ci po śmierci Bartka, ale ja naprawdę cię kocham. I zawsze kochałem.

-Michał … to się nie uda.

-Czemu?

-Po pierwsze nie chcę się na razie z nikim wiązać.

-Rozumiem to- przerwał mi- Poczekam.

-A po drugie- kontynuowałam- Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

-Jula nie odtrącaj mnie. Proszę.

-Mogę ci zaproponować tylko przyjaźń.

Spuścił głowę. Nie chciałam go zranić, ale nie mogłam z nim być. Niedawno zginął Bartek. Minęło za mało czasu, żebym mogła się z kimś związać.

-No dobra. Lepsze to niż nic- westchnął- A teraz idę zrobić ci kolację.

Po zjedzeniu kanapek pożegnaliśmy się i wyszedł. Minął miesiąc. Oswoiłam się już z sytuacją. Normalnie chodziła do pracy, jadłam, czasem wychodziłam na miasto. Często chodziłam na grób Bartka. Składałam świeże kwiaty i zapalałam znicze. Poszłam na podpromie. Miałam przeprowadzić wywiad z Igłą. Siedziałam na trybunach i czekałam na koniec treningu. W końcu podeszłam do libero.

-Mogę zadać panu kilka pytań?

-Jakiemu tam panu. Jestem Krzysiek- podał mi rękę- Jasne, że możesz, tylko się przebiorę.

-Dzięki.

Wróciłam na swoje miejsce. Po chwili podszedł do mnie Kubiak.

-Cześć- uśmiechnął się.

-Cześć.

-Słuchaj tak sobie pomyślałem- zaczął- Nie chciałabyś pojechać z nami na mecz do Jastrzębia?

-Ja?- zdziwiłam się.

-Tak.

-Nie mogę. Nie mam jak dojechać.

-Pojedziesz z nami.

-Ale …

-Nie ma żadnego ale. Jedziesz.

-Michał, a co na to powie trener?

-Przekonam go. Proszę zgódź się.

-No dobra.

-Super- przytulił mnie- Wyjeżdżamy w piątek o 12.

Poszedł do szatni, a ja nadal czekałam na Ignaczaka. Po chwili przyszedł. Dobrze nam się rozmawiało. Gdy skończyliśmy pożegnałam się i poszłam do redakcji. Szybko skleiłam cały materiał i wysłałam. W piątek stałam pod halą. Michał uśmiechnął się i do mnie podszedł.

-Zobaczysz będzie super.

-Jasne.

Wziął moją walizkę i zapakował. Weszliśmy do autokaru. Od razu pociągnął mnie na tyły. Okazało się, że Igła je już zajął, więc usiedliśmy przed nim.

-Ej pani dziennikarka- uśmiechnął się libero- Miło mi znów spotkać. Nie przedstawiłaś się ostatnio.

-Julka- podałam mu rękę.

Droga minęła bardzo miło. Wszyscy się śmiali, opowiadali kawały lub grali w karty. W końcu dojechaliśmy na miejsce. Weszliśmy do hotelu, a trener rozmawiał z recepcjonistką. Po chwili wrócił do nas.

-Dobra mamy mały kłopot z pokojami. Michał, Krzysiek możecie wziąć Julkę do pokoju?

-Pewnie- uśmiechnął się przyjmujący.

Po chwili wszyscy dostali klucze. Michał uparł się i wziął moją walizkę. W pokoju okazało się, że są tylko dwa łóżka.

-To ja śpię na kanapie, a łóżka są wasze- zakomunikował Kubiak.

-Michał, ale- zaczęłam.

-Nie ma żadnego ale.

Westchnęłam tylko. Po rozpakowaniu się pojechałam z siatkarzami na trening. Zawodnicy Jastrzębskiego Węgla kończyli właśnie swój. Usiedliśmy na trybunach i czekaliśmy. Gdy skończyli poszli do szatni. Został tylko jeden siatkarza. Michał pociągnął mnie w jego stronę.

-Cześć Patryk- powiedział.

-Siema Dziku- uśmiechnął się- Patryk- podał mi rękę.

-Julka- też się uśmiechnęłam i podałam mu swoją.

Poszłam na trybuny, a chłopaki zaczęli się rozgrzewać. Trening przebiegł spokojnie. W końcu mogliśmy wracać do hotelu. Szybko wzięłam piżamę, oraz wszystkie kosmetyki i poszłam do łazienki. Gdy wyszłam przed drzwiami czekał Kubiak.

-Ile można tam siedzieć?

-Jeśli nie przestaniesz marudzić to o wiele dłużej.

Pokręcił tylko głową. Po nim poszedł do łazienki Igła. Gdy siedzieliśmy na kanapie i oglądaliśmy telewizor ktoś zapukał. Przyjmujący poszedł otworzyć. Po chwili w pokoju pojawili się wszyscy zawodnicy. Usiedli w kółku i wyciągnęli butelkę.

-Julka grasz z nami?- spytał Alek.

-Czemu nie- uśmiechnęłam się i zajęłam miejsce obok Achrema.

Świetnie się bawiłam patrząc jak siatkarze dają sobie buziaki. Co prawda tylko w policzek, ale i tak było zabawnie. W końcu przyszła moja kolej.

-Jula od razu mówię, że ty jesteś dziewczyną- powiedział Krzysiek.

-Ale spostrzegawczy jesteś- zaśmiałam się.

-Chodzi mi o to, że jak kogoś wylosujesz to nie całujesz w policzek tylko w usta.

-Ale czemu?

-Bo jesteś dziewczyną.

-Niech będzie.

Wzięłam głęboki oddech i zakręciłam butelką. Długo nie chciała się zatrzymać. W końcu zwolniła. Spojrzałam na osobę, na którą wskazała. Michał.

No to mamy kolejny. Następny rozdział pojawi się za jakieś dwa tygodnie, gdy wrócę z wakacji. Może mnie mile zaskoczycie i będziecie dużo komentować? Miło by mi było :)