Rozdział IX

Tata Julki:

          W szpitalu szybko zajęli się moją córką. Nie miałem pojęcia co jej się stało. Lekarze długo u niej siedzieli. W końcu jeden z nich podszedł do mnie.

-Pan Solecki?

-Tak. Co z moją córką?- spytałem.

-Mam złą wiadomość. Niestety pani Julia poroniła.

-Co?! Ona była w ciąży?

-To był dopiero drugi tydzień. Ona sama mogła nie wiedzieć. Jednak przez duży wysiłek fizyczny straciła dziecko.

-Jak ja jej to powiem? Mogę do niej wejść?

-Oczywiście. Przepraszam, ale muszę iść do innych pacjentów. Później wrócę i zabiorę pana córkę za zabieg.

Wziąłem głęboki oddech i wszedłem do niej. Leżała spokojnie. Bałem się jej reakcji na to co musiałem za chwilę jej powiedzieć. Usiadłem koło łóżka i wziąłem Julkę za rękę. Spojrzała na mnie wymownie.

-Tato wiesz co mi jest?- spytała słabo.

-Ja … - nie umiałem tego powiedzieć.

W tym momencie zadzwonił mi telefon. Z ulgą przeprosiłem córkę i wyszedłem odebrać.

Julka:

       Tata strasznie dziwnie się zachowywał. Bała się co ma mi do przekazania. Zaraz po jego wyjściu przyszła pielęgniarka.

-Pani Julio muszę panią przygotować do zabiegu.

-Jakiego zabiegu?- zdziwiłam się.

-Usunięcia obumarłego płodu- powiedziała tylko, a mnie zatkało.

-Ja … byłam w ciąży?- nie mogłam uwierzyć.

-Ojej to pani nie wiedziała? Przepraszam nie powinna pani dowiadywać się o tym w taki sposób- powiedziała i wyszła.

Przez chwilę nie docierało to do mnie. Powoli położyłam rękę na brzuchu. Nosiłam pod sercem dziecko Michała i je straciłam. Nawet nie poczułam jak po policzku poleciały mi łzy. Nigdy nie myślałam o macierzyństwie, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że chcę mieć dziecko. Ale nie z byle kim. Chcę je mieć z Kubiakiem. Po chwili wrócił mój tata.

-Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

-Jula ty wiesz?

-Tak wiem. Powiedziała mi pielęgniarka, bo chciała mnie przygotować na zabieg. Naprawdę to był najlepszy sposób, żebym się dowiedziała?

-Kochanie przepraszam. Sam chciałem ci powiedzieć, ale … nie umiałem. Juleczka ty w ogóle wiedziałaś, że jesteś w ciąży?

-Pewnie, że nie! Myślisz, że gdybym wiedziała to dopuściłabym do tego?!- wybuchnęłam płaczem.

-Przepraszam, przepraszam- objął mnie.

Po chwili przyszła pielęgniarka i zabrała mnie na zabieg.

Przez kolejny tydzień mieszkałam u rodziców. Ciężko mi było się po tym wszystkim pozbierać. W końcu zdecydowałam, że wracam do Rzeszowa.

-Ale Julka- zaczęła protestować moja mama- Nadal jesteś osłabiona. Nie powinnaś jeszcze wracać. Proszę zostań.

-Nie mamo. Muszę w końcu się pozbierać.

Po tych słowach poszłam się spakować. Pociąg miałam następnego dnia. Gdy wszystko wylądowało w walizce usiadłam na łóżku. Wyciągnęłam telefon z torebki i po raz pierwszy od przyjazdu do Wałcza włączyłam go. Miałam 20 nieodebranych połączeń i 10 SMS-ów od Michała. Zaczęłam je czytać. Wszystkie były o tym, że mnie kocha i pytał się gdzie jestem. Tylko ostatni mnie zaniepokoił. Jula wiem, że nie chcesz ze mną być. W końcu dotarło. Wróć, a ja obiecuję, że dam ci spokój. Wtedy zdałam sobie sprawę, że mogłam wszystko zepsuć. Następnego dnia tata odwiózł mnie na pociąg.

-Kochanie pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na mnie i na mamę. Jeśli coś się stanie przyjeżdżaj- uścisnął mnie.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się lekko.

Weszłam do przedziału i pomachałam ojcu. Westchnęłam. Nie miałam pojęcia co działo się przez ten czas w Rzeszowie. Chciałam jak najszybciej się tam znaleźć Na dworzec wyszła po mnie Asia. Wiedziała o wszystkim, bo rozmawiałam z nią przez telefon domowy.

-Jula nawet nie wiesz jak mi przykro- przytuliła mnie.

-Mi też. Ja nawet nie miałam pojęcia o tym, że byłam w ciąży- na moim policzku pojawiła się nieproszona łza.

-Ej nie płacz. Jesteś młoda, będziesz mieć kolejne dzieci.

-To nie było tylko moje dziecko- szepnęłam.

-Wiem. Powiesz Michałowi?

-Tak. Ma prawo wiedzieć.

Pojechałyśmy do mojego mieszkania. Przyjaciółka pomogła mi rozpakować się i została na noc. Wieczorem przy telewizorze rozmawiałyśmy.

-Kacper nie ma nic przeciwko, że u mnie zostałaś?

-Coś ty. Pewnie wykorzystał to i wyszedł z kumplami na piwo.

-Nie boisz się go tak puszczać do klubów? Jest tam mnóstwo dziewczyn, a facetom tylko jedno w głowie.

-Pamiętasz jak ustalałyśmy zasadę trzech kroków?- zaśmiała się.

-Pewnie- pierwszy raz od poronienia naprawdę się zaśmiałam- Ja proszę faceta o wyniesienie śmieci i się zaczyna.

-Jeden: oczywiście, wyniosę dla niej śmieci- zaczęła odliczać Aśka.

-Dwa: co ona może zrobić dla mnie?- dołączyłam się.

-Trzy: loda- wybuchnęłyśmy śmiechem- Tak ta zasada zawsze działa.

Następnego dnia zjadłam śniadanie, a potem pojechałam do Michała. Strasznie się denerwowałam przed tym spotkaniem. Zadzwoniłam.

-Kochanie otworzysz?- usłyszałam kobiecy głos.

-Już- drzwi się otworzyły i stanął w nich Kubiak- Julka- szepnął tylko.

Wtedy podeszła jakaś dziewczyna, pocałowała go i uśmiechnęła się do mnie.

-A pani kim jest?- spytała.

-Nikim- powiedziałam tylko i uciekłam stamtąd. Za mną wybiegł przyjmujący.

-Julka!- złapał mnie za łokieć i odwrócił twarzą do siebie- Co ty tu robisz?

-Idę sobie.

-Myślałaś, że po tym jak ode mnie uciekłaś nie znajdę sobie nikogo? Nie chcesz być ze mną. Rozumiem, ale nie kapuję czemu robisz takie sceny.

Już chciałam mu wykrzyczeć, że byłam z nim w ciąży, ale powstrzymałam się. Jeśli ułożył sobie życie nie miałam prawa mu tego psuć. Nie chciałam brać go na litość.

-Nic nie robię. Pójdę i nigdy więcej się nie spotkamy- już chciałam się odwrócić, ale mnie zatrzymał.

-Na to się nie zgodziłem.

-Daj mi odejść- powtórzyłam.

-Nadal chcę być twoim przyjacielem. Gdzie byłaś?

-U rodziców.

-No tak. Mogłem się domyślić, że będą cię kryli.

-Muszę iść. Asia na mnie czeka.

Powiedziałam tylko i poszłam. W mieszkaniu opowiedziałam wszystko przyjaciółce.

-Czemu mu nie powiedziałaś?

-Nie chcę jego litości- szepnęłam tylko i poczułam łzy na policzku. 

No jest kolejny. 10 komentarzy = nowy rozdział :)