Rozdział XXI

-Co?- nie mogłem uwierzyć- Ale mówiłaś, że nie jesteś w ciąży.

-Bo nie byłam- spuściła wzrok- To drugi tydzień.

-Julka, przecież to cudownie- przytuliłem ją i zakręciłem.

-Michał odstaw mnie.

Posłusznie postawiłem ją na ziemi i chciałem pocałować, ale się ode mnie odsunęła. Nic z tego nie rozumiałem. Skoro spodziewała się mojego dziecka czemu nie chciała odejść od Patryka. Chyba, że … Zesztywniałem.

-Z kim jesteś w ciąży?

-Nie wiem- po jej policzkach poleciały łzy.

-Jak to nie wiesz?!- podniosłem głos- Czyli kiedy mówiłaś, że mnie kochasz to kłamałaś?! I zaraz po tym jak spędziliśmy razem noc to się z Patrykiem przespałaś?!

-Idź stąd!- krzyknęła.

-Nie! Musimy to wyjaśnić!

-My nie mamy już czego wyjaśniać. Daj mi spokój.

-Nie ma mowy. To może być moje dziecko. I jeśli tak jest to … -przerwała mi.

-To co? To wtedy możemy być razem? A jeśli nie twoje?

-Julka.

-Co Julka?! Idź stąd!

-Ale …

-Wynoś się!

Wyszedłem, a ona zatrzasnęła za mną drzwi. Bardzo chciałem, żeby to było moje dziecko. Ale jeśli było Czarnowskiego? Przecież Jula sama powiedziała, że nie może zerwać ze środkowym. Czy podejrzewała, że to z nim jest w ciąży?

Julka:

        Gdy Michał wyszedł usiadłam na kanapie i popłakałam się. To już był koniec. To musiał być koniec. Nasze drogi nie umiały się skrzyżować. Otarłam łzy i poszłam się pakować. Podjęłam decyzję. Nie będę z żadnym z nich. Sama wychowam dziecko i dam mu wszystko, ale najpierw muszę się odseparować od obu siatkarzy. Jeden z tworzonych oddziałów był w Gdańsku. Tam mnie nie znajdą. Wzięłam telefon i zadzwoniłam

-Halo?

-Lidka? To ja Julka.

-O matko Jula! Jak dobrze cię słyszeć!

-Ciebie też. Mam pytanie. Ty pojechałaś na studia do Gdańska prawda?

-Tak, ale już je skończyłam.

-Wiem. Mieszkasz tam nadal?

-Tak, bo znalazłam tu mieszkanie i pracę, więc zostałam.

-A nie mogłabym się u ciebie zatrzymać na jakiś czas?- spytałam niepewnie.

-Jeszcze pytasz? No jasne! Szukam właśnie współlokatorki, bo ostatnia zrezygnowała ze studiów i wyjechała.

-To ja chętnie zajmę jej miejsce- uśmiechnęłam się.

-Super! A kiedy przyjedziesz?

-Niedługo. Postaram się jak najszybciej.

-To czekam.

-Wiesz muszę kończyć. Skontaktuję się z tobą niedługo to podasz mi adres.

-Ok. To pa.

-Pa.

Rozłączyłam się i odetchnęłam. Musiałam to zrobić. Patryk nawet się nie dowie o ciąży. Po prostu oddam mu pierścionek. Następnego dnia odbył się ostatni mecz finałowy. Siedziałam na swoim miejscu w koszulce środkowego. Pierwszy set był bez historii. Resovia wygrała go pewnie. Drugą partię z kolei gospodarze dobrze zagrali i zwyciężyli. Dopiero w trzeciej odsłonie zaczęła się wyrównana walka. Raz prowadzili jedni, a raz drudzy. Jednak to Jastrzębie wygrało i prowadziło 2:1 w meczu. Czwarty set rozegrany był na przewagi. W końcu Sovia wygrała 30:28. Wszystko miał rozstrzygnąć tie-break. Rzeszowianie mocno go rozpoczęli. Prowadzili już 7:3 i pewnie zmierzali po zwycięstwo. Zawodnicy Jastrzębskiego Węgla obudzili się za późno i to Resovia obroniła mistrzowski tytuł. Kibice wcale nie byli zawiedzeni. Dzięki temu, że kluby się przyjaźniły wszyscy się cieszyli. Weszłam na boisko i podeszłam do Resoviaków.

-Gratuluję- uśmiechnęłam się.

-Jula- Igła mnie przytulił- Dzięki.

Pogratulowałam wszystkim i wróciłam do domu. Nie czekałam na dekorację. Musiałam się spakować i wyjechać. Gdy miałam spakowaną walizkę wrócił Patryk.

-Julka? Co ty robisz?

-Ja … - było mi ciężko- Wyjeżdżam.

-Gdzie?

-Nie ważne. Ważne jest tylko to, że … to koniec.

-Co?- nie dowierzał.

-Odchodzę od ciebie.

-Czemu?

-Ja … cię nie kocham. Przepraszam. Nie powinnam była być z tobą. Myślałam, że cię pokocham, ale nie umiem- zdjęłam pierścionek i oddałam Czarnowskiemu- Resztę rzeczy zabierze mój tata.

-Wyjeżdżasz do rodziców?

-Nie. On tylko ma mi rzeczy przywieźć. Żegnaj.

Poszłam na pociąg. Wszystko sprawdziłam dzień wcześniej. Byłam też u naczelnego i przeniosłam się do oddziału w Gdańsku. Gdy dojechałam na miejsce czekała na mnie koleżanka.

-Lidka!- przytuliłam ją.

-Julka! Jak ja dawno cię nie widziałam.

-Teraz będziesz mnie miała na co dzień.

-I bardzo dobrze- uśmiechnęła się- Musimy nadrobić te stracone lata.

-Nadrobimy.

Pojechałyśmy do mieszkania. Lidka pokazała mi pokój. Był duży i modnie urządzony. Rozpakowałam się i poszłam pod prysznic. Wysuszyłam włosy, a potem usiadłam w salonie z współlokatorką.

-Mów co się u ciebie działo- powiedziała.

-Oj dużo- westchnęłam- Po pierwsze chciałam cię zapytać czy będę mogła tu mieszkać nadal, gdy urodzę dziecko.

-Jesteś w ciąży?- uśmiechnęła się.

-Tak.

-No dobra. Opowiadaj wszystko od początku.

Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić. Opowiedziałam o Bartku, Michale, poronieniu, Patryku. Nie przerywała mi tylko uważnie słuchała. W końcu gdy skończyłam westchnęła i mnie przytuliła.

-Julka nie wiem co mam ci powiedzieć.

-Na prawdę nie musisz nic mówić. Lepiej się czuje, gdy się komuś wygadałam.

-Ale nie możesz tego tak zostawić. W końcu dziecko ma jakiegoś ojca.

-Tylko, że nie wiem kto nim jest.

-Oj ja myślę, że ty wiesz.

-Niby skąd?

-Nie czujesz tego?

Spuściłam wzrok. Może miała rację? Podświadomie od początku myślałam o tym dziecko jak o dziecku Michała, ale nie miałam żadnej pewności.

-Zrób to co ci podpowiada serce- szepnęła. 

Kochani bądźmy wobec siebie uczciwi. Nie będę tolerować spamowania z anonima. Jeśli jeszcze raz się to powtórzy zablokuję możliwość anonimowego komentowania. 10 komentarzy = nowy rozdział