Rozdział XXVI

        Nie umiałem opisać tego co czułem. Stała przede mną w zaawansowanej ciąży. W końcu ją znalazłem. Jednak koło niej nadal stał ten facet. Położył jej rękę na ramieniu, a ja czułem jak się we mnie gotuje.

-Możemy porozmawiać?

-Nie mamy o czym- jej słowa mnie raniły, ale tak długo nie słyszałem jej głosu.

-Mamy. O naszym dziecku.

-No dobrze. Wejdź.

Spuściła głowę i odsunęła się, żeby mnie przepuścić. Wraz za nią przesunął się mężczyzna nie puszczając jej ramienia. Weszliśmy do salonu. Usiadłem na kanapie. Nieznajomy facet zajął miejsce na fotelu, a Julka usiadła mu na kolanach. Powstrzymałem się, żeby nie wstać i jej nie zabrać.

-Możemy pogadać na osobności?- spytałem.

-Nie mam przed Szymonem tajemnic. Wie wszystko.

-Mimo wszystko wolałbym, żeby go tu nie było.

-Może to dobry pomysł- odezwał się- Musicie pogadać o wielu sprawach. Ja pójdę się przejść, a potem wrócę.

-Na pewno wszystko w porządku?

Po tym pytaniu chciałem krzyczeć. Co on miał do naszych spraw? Powinien bez gadania wyjść.

-Pewnie- uśmiechnął się lekko.

Wstał, pocałował Julę w czoło i wyszedł. Zajęła jego miejsce i spojrzała na mnie. Nie wiedziałem jak zacząć. Tyle razy wyobrażałem sobie tą sytuacje, a teraz odjęło mi mowę. Nie spuszczałem wzroku z dziewczyny.

-Kocham cię- powiedziałem w końcu.

-Michał- westchnęła.

-I wiem, że ty mnie też kochasz.

-Kocham- w jej oczach zalśniły łzy.

-To wróć do mnie.

-Nie mogę.

-Czemu? Julka proszę cię. Przestańmy w końcu się ranić i zacznijmy dawać sobie szczęście. Czemu nie możesz?

-Co jeśli to nie twoje dziecko?

-To nie ma dla mnie znaczenia. Będę je kochał jak swoje.

-Na pewno?

-Tak!

-Misiek.

Uśmiechnęła się lekko, wstała i usiadła mi na kolanach. Przytuliłem ją do siebie i wpiłem w jej usta. W końcu miałem ją w ramionach. Pozostała teraz ostatnia sprawa. Odsunąłem się od ukochanej i odgarnąłem jej z czoła niesforny kosmyk.

-Jest jeszcze jedna sprawa- zacząłem.

-Jaka?

-Kiedy zerwiesz z Szymonem?

-Co?- zdziwiła się.

-Nie możesz z nim być. Masz zerwać z nim dzisiaj.

-Ale Michał ja nie mogę.

-Julka przerabiamy to po raz drugi. Masz z nim zerwać dzisiaj. Nie chcę więcej czekać. Jestem o niego cholernie zazdrosny.

-Jesteś zazdrosny o Szymona?- uśmiechnęła się.

-Tak i nie rozumiem co w tym śmiesznego.

-Michał- zaczęła, ale wybuchnęła śmiechem.

-Julka powiesz z czego się tak śmiejesz? Bo ja nic śmiesznego w tym nie widzę.

-Szymek jest gejem- powiedziała przez śmiech.

Osłupiałem. Zacząłem w głowie analizować wszystko. Jula nadal się ze mnie śmiała. Przyciągnąłem ją mocniej do siebie i położyłem rękę na brzuchu. Wtedy poczułem ruch dziecka. Uśmiechnąłem się.

-Kiedy wrócisz ze mną do Rzeszowa?

-Nie wiem. Muszę załatwić wiele spraw.

-Julka- przerwałem jej- Chcę cię zabrać jutro ze sobą.

-Jutro? Nie dam rady.

-Musisz. Nie odpuszczę. Jutro wracasz ze mną.

-Ale jak? Muszę się spakować, załatwić przeniesienie do Rzeszowa. Pewnie mają mnie już dość, bo co chwilę zmieniam oddział.

-Jula- zacząłem niepewnie- Może po prostu zrezygnujesz z pracy?

-Słucham?

-Jak urodzi się dziecko będzie potrzebowało opieki. Utrzymam nas bez problemu. Proszę cię zgódź się.

Zagryzła wargę. Wahała się. Spuściła wzrok. Każda sekunda dłużyła mi się niczym godzina. W końcu westchnęła i spojrzała na mnie.

-Zgoda.

Uśmiechnąłem się szeroko i pocałowałem ją.

-Pomóż mi się pakować- szepnęła.

-Z największą przyjemnością.

Szybko zabrałem się do pracy. Wszystkie rzeczy lądowały w walizce, a te które się do niej nie nadawały w kartonie. Usłyszałem otwieranie drzwi.

-Julka?- to był Szymon.

-Tu jestem!- zawołała.

Wszedł do sypialni i rozglądnął się.

-Wracam do Rzeszowa z Michałem. Tylko zastanawiam się jak mamy to przewieźć- spojrzała na mnie.

-Ja cię zawiozę- zaoferował się.

-Na prawdę?- uśmiechnęła się- Jesteś kochany- przytuliła go.

-Dzięki- włączyłem się.

-Nie ma sprawy, ale mam warunek.

-Jaki?

-Daj jej szczęście. Zasługuje na nie.

-Dam- uśmiechnąłem się.

-W takim razie jutro z rana ruszamy w trasę- uśmiechnął się do Julki.

Gdy skończyliśmy pakować rzeczy Juli do auta Szymona pożegnałem się i wróciłem do hotelu. Igła od razu do mnie podbiegł.

-I jak?- spytał.

-Co jak?- byłem w tak dobrym humorze, że chciałem się z nim podroczyć.

-No z Julką.

-Co z Julką?

-Dziku gadaj mi tu zaraz jak na spowiedzi- wkurzył się.

„Chociaż nie czytam z ust to z daleka już wiem

Że te słowa są do mnie

Już dociera twój głos, serce rysuje cię przede mną

Chociaż znam już ten stan, nigdy nie byłem tak wysoko

Już w ramionach cię mam, spełnił się życia plan

To ty”

No jest kolejny rozdział i mam nadzieję, że się podoba. 10 komentarzy = nowy rozdział