Rozdział XXVIII

         Przyglądał mi się ze smutkiem w oczach. Nie wiedziałam co powiedzieć. Patrzył na mój ciężarny brzuch i wyciągną rękę. Nie protestowałam. Położył dłoń i wyczuł ruch dziecka. Uśmiechnął się lekko.

-Julka- zaczął niepewnie- Mogę wejść?

-Jasne- odsunęłam się i wpuściłam go.

Usiedliśmy w salonie na kanapie. Czarnowski wahał się. W końcu wziął mnie za rękę i spojrzał w oczy.

-To moje dziecko?- spytał.

-Nie wiem- spuściłam wzrok- Twoje lub Michała.

Pokiwał głową. Zaskoczył mnie tym. Nie zrobił mi wyrzutów, chociaż wiedział, że skoro nie miałam pojęcia z kim jestem w ciąży to musiałam go zdradzić z Kubiakiem. Zareagował tak, jakby od zawsze o tym wiedział.

-Kiedy urodzisz?

-Za niecały miesiąc.

-Wiedziałaś, że spodziewasz się dziecka, gdy ode mnie odchodziłaś?- zasypywał mnie pytaniami.

-Tak- westchnęłam.

-Czemu nic mi nie powiedziałaś?

-Chyba nie umiałam. Bałam się twojej reakcji.

-Julka jeśli to moje dziecko to nie zrezygnuję z niego.

-Wiem i nie wymagam tego od ciebie.

-Wrócisz do mnie?

-Nie. Ale będziesz mógł zajmować się dzieckiem, zabierać na weekendy, chociaż … to mogłoby być trudne ze względu na twoje mecze, ale jakoś to rozwiążemy. A tak właściwie skąd wiedziałeś gdzie jestem?

-Pokazali cię w telewizji podczas meczu w Gdańsku. Uznałem, że Michał cię na niego zabrał.

-To nie było tak- pokręciłam głową.

Zaczęłam mu wszystko tłumaczyć. Uważnie słuchał i mi nie przerywał. W momencie, gdy skończyłam mówić usłyszałam otwieranie drzwi.

-Kochanie mam o co prosiłaś.

Po chwili Kubiak wszedł do salonu uśmiechnięty. Na widok Patryka zrzedła mu mina. Spojrzał w dół, a ja podążyłam za jego wzrokiem. Czarnowski nadal trzymał mnie za rękę. Szybko uwolniłam dłoń z jego uścisku.

-Co on tu robi?- spytał przyjmujący.

-Przyjechał ze mną porozmawiać.

-No to porozmawiał i niech już jedzie.

-Dobra pojadę- odezwał się środkowy- Ale od razu zapowiadam, że wrócę, gdy tylko urodzi się dziecko i jeśli jest ono moje to będziesz mnie bardzo często widywał.

-Ono jest tylko moje i Julki- warknął Michał.

-To się okaże.

Po tych słowach Patryk opuścił mieszkanie. Spojrzałam na Michała. Westchnęła, podeszłam i przytuliłam go. Pocałował mnie w czoło.

-Jula czemu go wpuściłaś?

-Misiek zrozum to może być ojciec mojego dziecka.

-Ja też nim mogę być.

-Wiem. Musimy czekać do porodu, a potem się okaże.

-Ale ja czuję, że to moje dziecko.

-Też to czuję- położyłam mu ręce na policzkach- Ale to nie daje stu procentowej pewności. Będziemy musieli przeprowadzić test DNA.

Michał:

 

         Zdenerwowałem się widokiem Patryka. Bałem się, że będzie chciał mi odebrać Julkę. Teraz kiedy w końcu byliśmy razem nie mogłem sobie pozwolić na żaden błąd. Trzymałem ukochaną w ramionach i głaskałem po włosach.

-Wiesz, że będziemy musieli pogadać z rodzicami?- spytałem.

-Wiem i jestem na to gotowa.

-Na pewno?

-Tak. Mam zamiar spędzić z tobą resztę życia i chcę, żeby wszyscy o tym wiedzieli.

Przyjemne ciepło rozlało się po moim ciele. Pocałowałem dziewczynę i wziąłem ją na ręce. Zaczęła się wyrywać.

-Michał co robisz? Jestem ciężka.

-Nie prawda.

-Misek- wtuliła się we mnie kiedy zacząłem się kręcić- Odstaw mnie, bo mi nie dobrze.

-Już- posłusznie postawiłem ją.

-Dlaczego to zrobiłeś?

-Bo cię kocham najbardziej na świecie i … nie umiałem wyrazić tego jak bardzo się cieszę przez to co powiedziałaś.

Uśmiechnęła się i wtuliła we mnie. Nie umiałem opisać tego co czułem. Po tak długim czasie byliśmy razem i planowaliśmy wspólną przyszłość. Najchętniej wykrzyczałbym o tym całemu światu.

-Misiek?

-Hmm?

-A masz te ogórki i czekoladę?

-Pewnie- zaśmiałem się- Kupiłem jeszcze śledzie i rafaello.

Uśmiechnęła się, pocałowała mnie i poszła do kuchni. Udałem się za nią. Patrzyłem jak jadła, a na mojej twarzy gościł uśmiech.

-Chcesz?- spytała.

-Nie. Wolę patrzeć na ciebie.

Zarumieniła się lekko i spuściła wzrok. Gdy zjadła poszła się wykąpać. Zaraz po niej ja zająłem łazienkę. Szybko wziąłem prysznic i wróciłem do ukochanej. Siedziała w salonie i przeglądała album. Zobaczyła mnie i uśmiechnęła się.

-Zatrzymałeś wszystkie nasze zdjęcia.

-No pewnie. A ty nie?

Spuściła wzrok. Usiadłem przy niej i trąciłem.

-Julka?

-No nie mam żadnych.

-Co?- zdziwiłem się.

-Po naszym zerwaniu … wylądowały w koszu- już chciałem coś powiedzieć, ale była szybsza- Obiecuję, że od teraz wszystkie będą wkładane do albumu. Cieszę się, że ich nie wyrzuciłeś- przerzuciła na kolejną stronę.

-A pamiętasz to?- wskazałem zdjęcie.

-Pewnie. Pojechaliśmy pod namioty, a tam … -przerwała i zarumieniła się.

-A tam mieliśmy swój pierwszy raz- dokończyłem za nią.

-Kocham cię- odłożyła album na stół i położyła mi ręce na policzkach.

-Ja ciebie taż- powiedziałem i pocałowałem ją.

„Kochaj jak kocham ja, na koniec świata pójdę

z Tobą, jeśli los nam da

Serce na dłoni mam, dla ciebie bije już z tą chwilą

Nic już nie liczy się, kiedy w ramionach szczęście

trzymam, znaleźliśmy się

W tobie bezpieczny port, mój ląd … „

Przepraszam, że rozdział nie pojawił się wczoraj, ale nie dałam rady go wrzucić, bo najzwyczajniej w świecie się popłakałam po meczu. 10 komentarzy = nowy rozdział