Rozdział XXX

            Leżałam w sali i trzymałam synka na rękach. Michał wyszedł, żeby gdzieś zadzwonić. W tym momencie obchodziła mnie tylko moja kruszynka. Nie mogłam się napatrzeć. Przytuliłam niemowlaka mocniej do siebie i pocałowałam w czoło. Wtedy wrócił Kubiak.

-Słodki widok- skomentował i uśmiechnął się- Dwie najważniejsze osoby w moim życiu- szepnął i usiadł na skraju łóżka.

-Chcesz potrzymać Arka?- spytałam, a Misiek zbladł.

-Ja?

-Jesteś ojcem.

-A co jak go upuszczę?

-Nie upuścisz.

Wyciągnęłam ręce i podałam maluszka Dzikowi. Widziałam jaki był przerażony. Zamknął go w ramionach i starał się nie ruszać.

-Spokojnie- powiedziałam.

-Łatwo ci mówić. Jest taki mały. Boję się, że coś mu zrobię.

Po jakimś czasie oswoił się z sytuacją i pewnie trzymał synka. Zaczął go kołysać.

-Widzisz? Już jest lepiej.

-Tak- uśmiechnął się.

Wtedy usłyszałam na korytarzu jakieś głosy. Wydawały mi się znajome. Michał zesztywniał. Podał mi Arka i chciał wyjść.

-Czekaj. Co się dzieje?

-Nic. Odpoczywaj.

Nic z tego nie rozumiałam. Kubiak zaczął się z kimś kłóci. Starałam się wszystko usłyszeć.

-Co ty tu robisz?- spytał przyjmujący.

-Mam prawo tu być-odpowiedział mężczyzna. Nie mogłam skojarzyć głosu.

-Nie, nie masz. Leży tu moja ukochana i nasze dziecko.

-Skąd wiesz, że twoje?

-Wiem.

-Może jest moje?

Zamarłam. Patryk. Co on tu robił? Skąd się dowiedział? Przecież dopiero co urodziłam. Nieświadomie przytuliłam mocniej syna, a ten zaczął się wiercić. Z korytarza dobiegł dźwięk przepychanki. Nagle do sali wleciał Czarnowski.

-Julka- szepnął.

-Wynoś się!- zaraz za nim wpadł Dzik.

-Michał nie. Wszystko w porządku. Zostaw nas, musimy porozmawiać.

-Ale Jula ...- zaczął.

-Nie słyszałeś co powiedziała?- spytał środkowy.

Misiek zostawił nas samych. Środkowy podszedł bliżej i spojrzał na Arka.

-Musimy zrobić testy- zaczął.

-To syn Miśka.

-Maz pewność?

-Tak.

-Jaką?

-Spójrz na niego. Cały Michał.

-To mnie nie przekonuje. Chcę zrobić testy DNA.

Michał:

          Wezbrał we mnie gniew. Nie chciałem ich zostawiać sam na sam. Czekałem na korytarzu i starałem się coś usłyszeć, ale nie mogłem. Wtedy podeszła do mnie Asia. Spojrzałem na nią, ale po chwili odwróciłem wzrok.

-Michał przepraszam, ale Patryk miał prawo wiedzieć.

-Nie. On nie ma prawa tu być. To jest mój syn i Julki. Tylko nasz.

-Dobra zrobicie testy i sobie pójdzie.

-Czemu ty tak trzymasz jego stronę?- nie wytrzymywałem już- Podobno jesteś przyjaciółką Juli. Zakochałaś się w nim czy co?

Nie odpowiedziała tylko odwróciła się i poszła. Poszedłem za nią. Usiadła na krzesełku, a ja obok niej.

-Zakochałaś się w nim- stwierdziłem.

-Tak- westchnęła.

-Ale czy ty czasem nie masz chłopaka?

-Kacper i ja … po prostu już się nie dogadujemy.

Joanna wyglądała na przygnębioną. No tak, Patryk kochał Julkę. Jednak ona mogła być moim rozwiązaniem. Gdyby Czarnowski się w niej zakochał dałby spokój Julce. Musiałem jej pomóc. Wtedy z sali wyszedł środkowy.

-Po testach się okaże czyje to dziecko- powiedział i już chciał wyjść, ale go zatrzymałem.

-O czym ty mówisz? To mój syn.

-Nie wiadomo. Może być mój.

-Arek to mój syn!- nie wytrzymałem już.

-Arek?- zdziwił się.

-Tak, Arek. Wybraliśmy z Julką już imię.

-Trzeba było poczekać na mnie- denerwował się.

-Nie było takiej potrzeby- wtedy wpadł mi do głowy pewien pomysł- A teraz Asia cię odprowadzi do drzwi.

-Jasne- Joanna wstała.

-Nie trzeba- stwierdził.

-Trzeba, trzeba- powiedziałem tylko i poszedłem do ukochanej.

Gdy wszedłem widziałem, że była smutna. Na mój widok lekko się uśmiechnęła. Podszedłem do niej i przytuliłem.

-Wszystko będzie dobrze.

-Nie wiem. Michał, a jeśli to … - zaczęła, ale jej przerwałem.

-Nawet tak nie mów. To mój syn i jestem tego pewien.

-Ja już sama nie wiem. Patryk myśli, że Arek jest jego.

-To się rozczaruję.

-Wiesz kiedy będę mogła stąd wyjść?- zmieniła temat.

-Lekarz mówi, że jeśli wszystko będzie w porządku to jutro.

-To dobrze. Nie znoszę szpitali.

-Jula jest jeszcze jedna sprawa- zacząłem.

-Tak?

Wahałam się czy to powiedzieć przygotowywałem się już chwilę, ale nadal nie byłem pewien. Jak zareaguje? Czy się ucieszy, czy nie? Za dużo wątpliwości.

-Misiek?

-Widzisz już długo o tym myślałem … - zaciąłem się.

-I...?

-I …

-Michał wysłowisz się wreszcie.

Wziąłem głęboki oddech.

„Na słońce i na deszcz na dobre i na złe

O każdy dzień, o każdą noc już jutro cię poproszę

O rękę dłonie dwie, serce, duszę, sen

O cały świat poproszę Cię bądź ze mną tu na dobre i złe”

JEST JEST JEST!!! Bułgarzy bez medalu! Myślałam, że nie wiem co zrobię ze szczęścia! Serbowie kocham was <3 A wy się cieszycie? 10 komentarzy = nowy rozdział