Rozdział XXXII

          Następnego dnia Michał musiał jechać na trening, a ja zostałam w domu z Arkiem i Zbyszkiem. Atakujący siedział na fotelu i przyglądał mi się. Miałam już tego dość.

-Powiesz o co ci chodzi czy będziesz się tak gapił?

-Mam wrażenie, że cię już kiedyś widziałem.

-Może w Wałczu- zasugerowałam.

-Czekaj … Ty kiedyś już chodziłaś z Dzikiem.

-Łał Amerykę odkryłeś.

-Julia Solecka?- upewniał się.

-Tak.

-Boże jak on zawsze o tobie opowiadał.

-Serio?- przyjemne ciepło rozlało się po moim ciele.

-Ale nie raczył powiedzieć, że jesteś taka piękna.

Poczułam się niezręcznie. Wstałam i poszłam do synka Nie spał tylko leżał i przyglądał się karuzeli. Uśmiechnęłam się i wzięłam go na ręce. Nie płakał tylko przyglądał mi się. Weszłam z nim do salonu.

-O mały Dzik?- Bartman się ożywił.

-Chyba tak- westchnęłam- Okaże się niedługo.

-Kiedy zrobicie testy?

-Nie wiem. Niedługo. Patryk nie odpuści.

-Mogę go wziąć na ręce?

-Pewnie. W końcu to twój chrześniak.

Zbyszek powili przejął ode mnie Arka. Widziałam, że bał się go mocniej przytulić, ale oswoił się z sytuacją i to szybciej niż Michał. Uśmiechnął się do małego.

-Miałeś już kiedyś do czynienia z małym dzieckiem?

-Igła się liczy?- spojrzał na mnie.

-Nie- zaśmiałam się.

-Zdarzyło się. Czemu pytasz?

-Bo Misiek potrzebował więcej czasu, żeby pewnie trzymać Arka. Jakby się bał, że coś mu zrobi.

Pokiwał tylko głową i spojrzał znów na małego. Wtedy zadzwonił dzwonek.

-Ja otworzę- powiedział Zibi i podał mi synka.

Przytuliłam go do siebie. Po chwili w drzwiach stanął atakujący z Czarnowskim.

-Julka musimy jechać na badania- powiedział.

-Co?

-Zabieram was na badania DNA.

-Nie pomyślałem o tym, że powinieneś nas wcześniej poinformować?

-Chcę to załatwić jak najszybciej. To może być moje dziecko.

-Ale może być Michała!- już mnie irytował.

-Wszystko się okaże. Idziemy.

-Poczekaj na dole- westchnęłam- Zaraz dołączymy.

Gdy wyszedł odwróciłem się do Zbyszka.

-Jedź ze mną.

-Co?- zdziwił się.

-Jedź ze mną- powtórzyłam.

-To Michał powinien być z wami nie ja.

-Ale go tu nie ma. Proszę cię. Nie chce jechać tam sama z Patrykiem.

-No dobra.

Michał:

 

        Pojechałem na trening, ale najchętniej zostałbym w domu z Julką i synem. Nie mogłem się nimi nacieszyć. Ledwo wszedłem do szatni, a wylądowałem na podłodze przygnieciony przez resztę drużyny.

-Co wy robicie? Złaźcie ze mnie- wkurzyłem się.

-Jak się czujesz?- spytał Igła gdy już wstałem.

-Nie źle biorą pod uwagę, że przed chwilą leżało na mnie tysiąc kilo.

-Ej nie przesadzaj jakie tysiąc? Zresztą nie o to pytałem. Jak się czujesz jako ojciec?

-A to- uśmiechnąłem się.

-Z miny wnioskuję, że bardzo dobrze.

-Nigdy nie sądziłem, że to takie uczucie. Jak patrzę na Arka nic innego nie ma znaczenia. Najważniejszy jest on i to, żeby nic mu nie brakowało.

-Młody ojciec- westchną libero.

Zaśmiałem się tylko i przebrałem. Trening strasznie mi się dłużył. Chciałem jak najszybciej wrócić do domu i zobaczyć syna. Gdy w końcu trener wypuścił nas do szatni przebrałem się jak najszybciej potrafię, pożegnałem się z kumplami i pojechałem do mieszkania. Nikogo nie było. Zdziwiło mnie to. Wybrałem numer do Julki, ale zostawiła komórkę. Spróbowałem dodzwonić się do Zbyszka.

-Hej Dziku- usłyszałem przyjaciela.

-Cześć. Gdzie wy jesteście?

-Na badaniach.

-Na jakich badaniach?- zaniepokoiłem się.

-Patryk przyszedł i zabrał Arka z Julką na badania DNA.

-Co?!- zdenerwowałem się- Gdzie jesteście?

Gdy tylko odpowiedział wsiadłem do samochodu i pojechałem tam. Jak on śmiał to zrobić? Specjalnie wybrał moment, gdy nie było mnie w domu. Po 15 minutach byłem na miejscu. Zacząłem szukać Julki. Wtedy wpadłem na Zbyszka.

-Gdzie oni są?- spytałem bez zbędnych wstępów.

-Chłopie uspokój się.

-Nie umiem. Ten kretyn zrobił to specjalnie.

-Dobrze, że zrobicie te testy. ?Trzeba to jak najszybciej załatwić, żebyś czasem nie przywiązał się za bardzo do małego, bo jakby się okazało … - przerwałem mu.

-To mój syn!

-Czyli już się przywiązałeś.

-Bo to moje dziecko. Jestem tego pewien.

-To w takim razie nie masz się czego bać.

-Mów gdzie oni są.

-Chodź, zaprowadzę cię.

Po chwili zauważyłem Julkę z Arkiem i podbiegłem do nich.

-Kochanie czemu nie zadzwoniłaś?

-Nie było na to czasu. Uznałam, że im szybciej zrobimy te testy to szybciej Patryk da nam spokój.

Objąłem ją i pocałowałem.

„Pozostawię wam swoją twarz w kamieniu,

zamknę w nim ten czas, który miałem tu.

Żyję z dnia na dzień, pewność mam

niepewną. Życie uczy mnie, że nie same

łatwe dni, że czasami warto iść z głową w dół.”

No to mamy kolejny. Mam nadzieję, że się podoba. 10 komentarzy = nowy rozdział