Rozdział XXXVI

        Nie wierzyłem w to co się działo. Gdy obudziłem się rano w mieszkaniu nie było ani Julki, ani Arka. Dzwoniłem, ale nie odbierała. Złapałem kluczyki i pojechałem do Asi. Tylko tam mogła się schować. Po 10 minutach stałem pod jej mieszkaniem. Zadzwoniłem.

-Michał wchodź- odsunęła się, żeby mnie przepuścić.

Usiedliśmy w salonie. Był tam jakiś chłopak.

-Nie znacie się. Michał to jest Kacper mój narzeczony. Kacper to Michał ojciec syna Julki.

Przywitaliśmy się, a potem zostawił nas samych.

-Gdzie jest Jula?- spytałem.

-Mam lepsze pytanie. Jak córka?

-Proszę przestań. Ja nic o niej nie wiedziałem. Julka nie może mnie za to obwiniać.

-A co dziecko samo się zrobiło?- zadrwiła.

-To było zanim się pogodziliśmy.

-Posłuchaj. Ona się usunęła. Pozwala ci zająć się córką.

-Co?! Asia o czym ty mówisz?! Gdzie oni są?!

-Wyjechali. Kazała oddać ci to- położyła na mojej ręce pierścionek zaręczynowy.

-Ona nie może zniknąć! Mamy syna! Dlaczego uważa, że najlepszym sposobem od problemów jest ucieczka?

-Nie wiem, ale to jej decyzje.

-Ona nie ma prawa podejmować takich decyzji!- traciłem cierpliwość- Zabrała ze sobą mojego syna! Nie wiem czy ta mała jest moja, ale Arek jest mój na 100%!

-Michał uspokój się.

-Jak?!

-Zadzwoń do niej. Wyjaśnijcie to sobie.

-Myślisz, że nie próbowałem? Nie odbiera. To dziecinne. Zawsze, gdy pojawiają się jakieś problemy ona ucieka.

-Udało ci się ją znaleźć ostatnio. Teraz też ci się uda.

-Ale ja nie mam pojęcia gdzie mogła tym razem wyjechać.

-Powiem co tak. Jest tam gdzie ma kogoś kto może jej pomóc. Nic więcej nie mogę ci powiedzieć. Proszę idź już.

Westchnąłem i wyszedłem. O jakim miejscu ona mówiła? Ktoś kto może jej pomóc... Rodzice? Nie to by było za proste. Patryk. Nie na pewno nie. Może by i jej pomógł, ale wątpię, żeby chciała znów się do niego zbliżyć.

Julka:

        Szymek mnie przytulał, a ja mu wszystko opowiadałam. Gdy skończyłam popłakałam się. Pogładził mnie po ramieniu i pocałował w czoło.

-Jula, ale powiedz mi czemu ty uciekłaś?

-Chyba nie słuchałeś tego co mówiłam.

-No właśnie słuchałem i nie rozumiem tego. Okej pojawiła się tamta dziewczyna z dzieckiem, ale to ty byłaś z Michałem, to ciebie on kocha i macie syna. Uciekając dałaś jej wolną drogę do niego. Zresztą jaką masz pewność, że to faktycznie jego córka? Żadną.

-Może masz rację- westchnęłam- Ale to już nie ma znaczenia. Wyjechałam. Koniec marzeń o szczęśliwej rodzince. A gdzie Dawid?

-Nie ma.

-Jak to nie ma?

-Normalnie. Powiedzmy, że nie tylko ty nie masz szczęścia w miłości.

-Szymek tak mi przykro.

-Trudno. Chodź, pomogę ci się rozpakować.

-Nie trzeba. I tak nie zostanę tu długo.

-Czemu?- zdziwił się- Wrócisz do Rzeszowa?

-Nie. Znajdę pracę i wynajmę coś.

-Nie ma mowy- od razu zaprotestował- Mam duże mieszkanie, a od kąd Dawid się wyprowadził pusto tu. Zostajecie ze mną.

-Ale … - zaczęłam.

-I bez dyskusji.

-Dziękuję- przytuliłam go.

-A do pracy też na razie nie idziesz. Po pierwsze kto zatrudni młodą matkę, a po drugie musisz zająć się małym. Ja was będę utrzymywał.

-Nie mogę cię o to prosić.

-Ale ty mnie o to nie prosisz. To ja się narzucam.

-Jesteś aniołem.

-Bez przesady- zaśmiał się.

Pomógł mi rozpakować się, a potem, gdy się kąpałam zajmował się Arkiem. Bardzo dobrze sobie z nim radził. Gdy wyszłam z łazienki wyciągnęłam telefon. Miałam kilkanaście nieodebranych połączeń od Michała. Wiedziałam, że zachowuję się dziecinnie, ale nie umiałam inaczej. Zawsze, gdy się czegoś bałam moim rozwiązaniem była ucieczka. I teraz też tak było. Następnego dnia Szymon poszedł do pracy, a ja zostałam w domu i robiłam obiad. Chciałam się jakoś odwdzięczyć przyjacielowi, więc posprzątałam też mieszkanie. Gdy wrócił przytulił mnie.

-Julka naprawdę nie musiałaś tego robić.

-Ale chciałam. Ty tyle robisz dla mnie.

-Jesteśmy przyjaciółmi. To normalne. Każdy by się tak zachował na moim miejscu.

-Nie prawda.

-Dobra siadajmy, bo pięknie pachnie- uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło.

Gdy jedliśmy dużo się śmialiśmy. Szymek opowiadał dużo kawałów. Nagle usłyszałam płacz Arka. Przyjaciel się zerwał, żeby do niego iść.

-Daj spokój. Ja pójdę- powiedziałam.

-Nie ma mowy. Muszę się nauczyć nim zajmować.

-Ale ty bardzo dobrze to umiesz.

-Ale mógłbym lepiej.

Pokręciłam tylko głową. Wiedziałam, że z nim nie wygram, więc wzięłam się za zmywanie. Gdy kończyłam pojawił się koło mnie z małym na rękach.

-No chyba ty powinnaś była iść.

-Niech zgadnę. Głodny.

-Tak.

Przejęłam synka i poszłam go nakarmić. W końcu zasnął. Cichutko zamknęłam drzwi i wróciłam do kuchni.

-Śpi.

-Jesteś wspaniałą mamą.

-Dziękuję. Ty też byłbyś wspaniałym ojcem.

-Julka …

-Przepraszam.

-Nie masz za co- uśmiechnął się lekko i posadził mnie sobie na kolanach- Mam dla ciebie pewną propozycję.

-Jesteś strasznie poważny.

-Bo to bardzo ważna sprawa.

-Jaka?

„Będę zawsze obok tuż

Twój przyjaciel anioł stróż

Będę wielbił skrycie tak na wieki

Oddałbym swoją wolność i sprzedał diabłu duszę

Za jeden uśmiech, jeden grzech”

Kochani nie wiem czy za dużo wymagam. Myślałam, że bez problemu będzie w tydzień 15 komentarzy, a nawet 10 nie udało się wam zrobić. Może już nie interesuje was ta historia i powinnam ją kończyć. Muszę nad tym pomyśleć. Na razie spróbujmy 10 komentarzy i w sobotę nowy rozdział.