Rozdział XLIII

        Trzymałem syna w ramionach i nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście. Miałem go znów przy sobie, jego i Julkę. Spojrzałem na nią. Patrzyła na Szymona. Westchnęła i wzięła go na bok. Nie wiedziałem co się dzieje, ale Arek skutecznie odwrócił moją uwagę łapiąc mnie za włosy. Uśmiechnąłem się i pocałowałem go w czoło. Po chwili wróciła moja narzeczona, przejęła małego, a ja wziąłem walizki. Położyłem bagaże na podłodze.

-No to ja się będę zbierał- powiedział Szymek.

-Co?- zdziwiłem się- Myślałem, że zostaniesz jakiś czas.

-Jak widać nie muszę Arek to mądry chłopiec i wszystko rozumie- położył mojemu synkowi rękę na głowie.

Nie rozumiałem co się dzieje. Jula dużo mi mówiła o tym, że nie możemy działać tak szybko, że synek musi mieć czas, żeby do tego wszystkiego przywyknąć, a teraz? Nawet nie próbuje przekonać Szymona, żeby został.

-Jula powiedz coś- zwróciłem się do narzeczonej.

-Skoro chce jechać to nie możemy go zatrzymać.

Po tych słowach zniknęła w pokoju Arka. Spojrzałem zdziwiony na Szymka. Nic nie powiedział tylko poszedł na Julką. Stanąłem w progu. Wiedziałem, że nie powinienem podsłuchiwać, ale musiałem wiedzieć co się dzieje.

-Julka przepraszam.

-Daj spokój.

-Nie. Wiem, że zawaliłem. Jesteśmy przyjaciółmi, niech tak zostanie- prosił ją.

-Nie wiem czy dam radę. To co mi powiedziałeś wcześniej … -zacięła się.

-Proszę zapomnij o tym.

-Nie umiem. Może za jakiś czas, ale nie teraz.

-Rozumiem. Bądź szczęśliwa.

Szybko odsunąłem się od drzwi. Wtedy z pokoju wyszedł Szymon. Westchnął i podszedł do mnie. Wyciągnął rękę.

-To cześć.

-Cześć- uścisnąłem ją.

Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Nadal niewiele wiedziałem. Co on takiego powiedział Julce? Musiałem wiedzieć.

-To co? Pomożesz mi rozpakowywać?- z zamyślenia wyrwał mnie głos Juli.

-Jasne- uśmiechnąłem się i pocałowałem ją.

Zabraliśmy się do roboty. Trochę tego było. Bałem się, że zabraknie miejsca w szafach. Na szczęście starczyło. W końcu usiedliśmy na kanapie.

-To już chyba wszystko- powiedziałem.

-No raczej tak- uśmiechnęła się i spojrzała na zegarek- A o której ty masz trening?

-O 17 a czemu?

-Jest 16:50.

-Co?!- spojrzałem na zegarek, bo nie mogłem uwierzyć- Trener mnie zabije- zerwałem się i zacząłem szukać torby.

Usłyszałem jeszcze za sobą śmiech narzeczonej. Gdy znalazłem zgubę okazało się, że nie jestem spakowany. Gdy już udało mi się wszystko znaleźć i umieścić w torbie ubrałem się i byłem gotowy do wyjścia. Koło mnie pojawiła się Jula z Arkiem na rękach.

-Jedziemy z tobą.

-To w takim razie chodźcie- uśmiechnąłem się.

Na hali byliśmy o 17:15. Szybko pobiegłem do szatni.

Julka:

         Misiek pognał do szatni, a ja z synkiem na rękach udałam się na salę. Chłopaki ciężko ćwiczyli. Uśmiechnęłam się i podeszłam do trenera.

-Dzień dobry- powiedziałam.

-Julka!- wydarł się Igła.

Wszyscy się na mnie rzucili. Brali Arka na ręce, mówili mu jak ma ich nazywać. Widziałam, że synek był trochę zdezorientowany. Tylu wujków naraz poznał. W końcu mi go oddali i wrócili do ćwiczeń, bo trener im kazał.

-Przepraszam za nich- uśmiechnął się Kowal.

-Nie ma za co. Chciałam przeprosić za spóźnienie Michała. To przeze mnie. Pomagał mi rozpakowywać walizki.

-A to on jest?- rozglądnął się.

-W szatni.

-No dobrze. Dziś mu odpuszczę, ale pilnuj go.

-Oczywiście- uśmiechnęłam się.

Wtedy na salę wleciał zdyszany Kubiak. Rozglądnął się. Gdy zobaczył trenera szybko do niego podbiegł.

-Trenerze bardzo przepraszam. Obiecuję, że to się już nie powtórzy.

-Michał Julka mi już wszystko wytłumaczyła. Dołącz do kolegów.

Posłusznie zaczął ćwiczyć. Usiadłam na trybunach i obserwowałam jego grę. Co chwilę na mnie zerkał i uśmiechał się. Raz dostał przez to piłką.

-Który to?- krzyknął.

-A co ma do tego który to?- spytał Krzysiek- Bujasz w obłokach to obrywasz- zaśmiał się.

Gdy trening się skończył wszyscy pognali do szatni. Wzięłam Arka na ręce i poszłam poczekać obok wyjścia. Po chwili pojawił się Michał. Podszedł i pocałował mnie w usta, a synka w główkę.

-Ooo jaka słodka rodzinka- pojawił się Ignaczak.

-Ty to zawsze musisz się odezwać?- spytał przyjmujący.

-No pewnie. A teraz sprawy ważniejsze niż moje dogadywanie. Zapraszam was jutro do mnie na kolację.

-Wiesz chętnie, ale ja mam już narzeczoną. Sorry- Misiek mnie przytulił.

-Głupek. Nie powiedziałem ciebie tylko was. Ty, Julka i Arek macie u mnie być o 19. I nie przyjmuję odmowy. Arek pozna Sebę. Może się polubią.

-Eee twój syn i mój? A jeśli zacznie naśladować Sebastiana?

-To będziesz miał przechlapane- uśmiechnął się Krzysiek- To do jutra.

Uśmiechnęłam się i wyszłam z Kubiakiem. Po 15 minutach byliśmy w domu. Misiek poszedł wrzucić rzeczy do prania i wykąpać się, a ja kładłam spać synka. Gdy zasnął wyszłam cicho i udałam się do sypialni. Tam czekał już na mnie Michał. Uśmiechnęłam się i usiadłam mu na kolanach.

-Jestem taki szczęśliwy, że jesteście znów ze mną.

-Ja też.

-Jula- zaczął niepewnie- Wiem, że nie powinienem, ale podsłuchałem twoją rozmowę z Szymonem. Co on ci powiedział?

-Michał.

-Proszę powiedz.

-Nie spodoba ci się to- szepnęłam niepewnie.

-I tak chcę wiedzieć.

-No dobrze- wzięłam głęboki oddech.

„Cała teraz drżysz, jak gitary struna, jakby liść

Muzyką jesteś mi i muzą przyszłych dni

Darem losu i manną na pustyni, skarbem mym

Spełnieniem pięknych snów, aż do utraty tchu”

No to mamy kolejny :) Mam nadzieję, że się podoba. 10 komentarzy = nowy rozdział ;)