Rozdział LIX

          Michał zabrał mnie do małej, przytulnej restauracji. Cieszyłam się, że mamy trochę czasu dla siebie. Kelner podał nam karty.

-Co zamawiasz?- spytał mój mąż.

-Placki ziemniaczane po węgiersku.

-A nie lepiej warzywa na parze? Zdrowiej dla dziecka.

-Misiek chyba wiem na co mam ochotę i na co ma ochotę moje dziecko.

-Nasze- poprawił mnie- No dobra niech będzie. A do picia?

Uśmiechnęłam się. Postanowiłam go troszkę podjudzić.

-Piwo.

-Julka tobie nie wolno!

Zaczęłam się śmiać. Przyjmujący tylko pokręcił głową, ale nie był zły. W końcu nie mógł. Nie wolno obrażać się na ciężarną kobietę.

-Sok pomarańczowy.

Gdy przyszedł kelner Michał zamówił dwa razy placki po węgiersku, sok i colę. Gdy znów zostaliśmy sami wziął mnie za rękę.

-Jula posłuchaj chciałbym, żebyś pojechała razem z Arkiem na moje mecze Ligi Światowej.

Zaskoczył mnie tym. Bardzo chciałam pojechać i oglądać jak gra, ale po prostu nie mogłam. Arek był jeszcze za mały, żeby tyle podróżować, a ze względu ma moją ciążę też nie powinnam jechać. Westchnęłam.

-Misiek bardzo bym chciała, ale nasz syn jest za mały, a mnie będą za bardzo męczyć ciągłe podróże.

-Wiem, przepraszam- spuścił głowę.

-Nie masz za co. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym być przy tobie.

Uśmiechnął się i pocałował mnie. Po chwili kelner przyniósł nam zamówienie. Zjedliśmy ze smakiem, a potem wracaliśmy pieszo do ośrodka. W pewnym momencie usłyszałam jakieś piski z krzaków.

-Misiek co to?- spytałam.

-Nie wiem.

Puścił moją dłoń u poszedł w miejsce skąd dochodziły dźwięki. Po chwili wrócił uśmiechnięty ze szczeniakiem na rękach.

-Jaki cudny- przejęłam od niego psiaka.

-Ktoś przywiązał go do drzewa i zostawił.

-Jak można być takim potworem. Przecież nie przeżyłby.

Ruszyliśmy do ośrodka. Po 15 minutach stałam pod drzwiami do pokoju. Szczeniak zasnął mi na rękach.

-I co my mamy z nim zrobić?- spytał Kubiak.

Spojrzałam na niego błagalnie. Popatrzył na mnie, potem na psa. A potem znów wrócił do mojej twarzy. W końcu zrozumiał o co mi chodziło.

-Julka nie.

-Ale czemu?

-Nie teraz. Arek jest mały, niedługo urodzi się kolejne dziecko. Jak sobie z tym wszystkim poradzisz gdy będę gdzieś na meczu z reprezentacją?

-Nie wiem, ale uda mi się. Proszę cię.

-Julka …

-Proszę, proszę, proszę.

-Nie umiem ci odmówić- pokręcił głową.

-A! Dziękuję- pocałowałam go.

Weszliśmy do pokoju i stanęliśmy jak wryci. Igła leżał na podłodze związany, a na nim siedział Arek i trzymał pisak, którym dorysowywał libero wąsy. Spojrzałam na męża i wybuchnęliśmy śmiechem.

-No Krzysiu widzę, że dobrze się bawicie. To może my wam nie będziemy przeszkadzać- powiedział Michał.

-Ej no weźcie! Zróbcie coś!- lamentował Ignaczak.

-Bardzo chętnie- przyjmujący wyciągnął telefon i zrobił zdjęcie.

Pokręciłam głową, odłożyłam szczeniaka na podłogę i zdjęłam Arka z Igły. Kubiak podszedł i zaczął rozwiązywać liny.

-Zaraz wracam tylko zabiję Winiara- powiedział libero.

-A co on ma z tym wspólnego?- zdziwiłam się.

-Jak to co? To on mnie związał. Gdy Arek chciał się bawić w Indian i mnie związać to uznałem, że to nie będzie takie złe. W końcu on nie umie jeszcze mocno lin wiązać. Nogi sam związałem i podałem Arkowi linę, żeby zajął się rękami.

-Chyba znam dalszą część historii- uśmiechnął się przyjmujący- Przyszedł Winiar i to on związał ręce, posadził ci Arka na plecach i dał mu flamaster.

-Dokładnie- powiedział i już go nie było.

-No to Michał ma przechlapane- uśmiechnął się Dzik- Igła odwdzięczy mu się i możemy być pewni, że będzie to słychać na cały ośrodek.

-Chciałabym to zobaczyć, ale pewnie już wtedy mnie tu nie będzie.

-Kiedy wyjeżdżacie?

-Po jutrze.

-Tak szybko? Jula zostańcie dłużej- przejął Arka.

-To nie zależy tylko ode mnie. Asia też musiałaby chcieć tu zostać.

-Oj wydaje mi się, że Zbyszek łatwo ją do tego przekona. Słuchaj jutro Igła robi imprezę, bo mamy wolne. Wtedy pogadasz z Asią o przedłużeniu pobytu najlepiej przy Bartmanie.

-Niech będzie. Trzeba położyć Arka.

-Ja to zrobię- Misiek od razu powiedział- A ty zajmij się pieskiem.

-Okej.

Wzięłam szczeniaka i wykąpałam, a potem go nakarmiłam. Nie rozumiałam kim trzeba być, żeby zostawić go na pastwę losu w lesie. Mąż podszedł do mnie i położył mi ręce na biodrach. Odwróciłam się i pocałowałam go.

-Może zostałbym na noc u ciebie- uśmiechnął się.

-Ja cię bardzo chętnie przyjmę, ale czy Zbyszek nie zatęskni za tobą?

-Wątpię, żeby zauważył, że mnie nie ma. Pewnie też nie zamierza nocować dziś u nas. Wydaje mi się, że będzie przekonywał Asię, żeby została dłużej.

Uśmiechnęłam się i położyłam sobie rękę na brzuchu, bo poczułam ruch dziecka. Misiek przyklęknął przede mną i przytulił się do mojego brzucha. Wzruszyłam się i poczułam, że po policzku poleciały mi pojedyncze łzy.

-Ej czemu płaczesz?

Kubiak wstał z kolan i starł słoną ciecz z moich policzków. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go. Objął mnie i oddał pocałunek.

-Kocham cię- szepnęłam- Tak bardzo cię kocham.

-Ja też cię kocham. I nasze dzieci. Julka obiecuję ci, że jak tylko będę miał chociaż tydzień wolnego to wyjedziemy gdzieś całą czwórką.

Uśmiechnęłam się i wtuliłam w męża. Wtedy do pokoju wpadło tornado zwane inaczej Michał Winiarski.

-Was nikt nie nauczył pukać?- spytałam.

-Co mi teraz po pukaniu. Błagam ukryjcie mnie- złożył błagalnie ręce.

-Oj chyba Igła go znalazł- uśmiechnął się Dzik.

„W zapomnieniu, w zatraceniu

pędzę, choć jedyny cel

wciąż ucieka, tak, ucieka

W zapomnieniu, w zatraceniu

błądzę, ocal wreszcie mnie

powiedz do mnie: będę czekać!”

Za późną porę przepraszam, ale najpierw oglądałam losowanie grup na MŚ, a potem miałam gościa :) Mam nadzieję, że rozdział się podoba, ale coś jest za słodka. Chyba muszę coś zepsuć :D 10 komentarzy = nowy rozdział