Rozdział LV

           Wcześnie rano pojechałem z Arkiem do szpitala. Nie mogłem się doczekać aż w końcu wypiszą Julkę. Pomogłem jej spakować wszystkie rzeczy. W końcu przyszedł lekarz z wypisem.

-Proszę o siebie dbać, nie przemęczać się, nie dźwigać- wyliczał- Przede wszystkim dużo odpoczywać.

-Ja się wszystkim zajmę- uśmiechnąłem się.

W końcu mogliśmy opuścić szpital. Otworzyłem żonie drzwi, posadziłem synka w foteli i wrzuciłem torbę do bagażnika. Po 15 minutach byliśmy w domu. Latałem koło Julki i starałem się jej pomagać co trochę ją irytowało.

-Misiek proszę cię- popatrzyła na mnie.

-Dobra opanuję się. Po prostu martwię się o ciebie i nasze dziecko.

-Rozumiem- położyła mi ręce na policzkach i pocałowała mnie.

Gdy Jula bawiła się z Arkiem ja zrobiłem obiad. Zjedliśmy razem, a potem dołączyłem do żony i syna. Zaczęliśmy się bawić w chowanego. Ja szukałem. Policzyłem do dziesięciu i zacząłem rozglądać się po mieszkaniu. Julę znalazłem za drzwiami w sypialni, ale nie miałem pojęcia gdzie może być Arek.

-Szukaj dalej- powiedziała uśmiechnięta żona, gdy po raz dziesiąty szukałem go pod łóżkiem.

-Wiesz gdzie jest?

-Tak, ale sam masz go znaleźć.

Byłem pewny, że sprawdziłem już wszystkie kryjówki.

-To co? Poddajesz się?- spytała zadowolona Julka.

-Ja miałbym się poddać? Zawsze walczę do końca.

-No to powodzenia życzę.

Wzięła gazetę i zaczęła czytać. Przeszukałem jeszcze raz całe mieszkanie. Miałem już dość. Wróciłem do salonu.

-Dobra gdzie on jest?

-Czyli się poddajesz- uśmiechnęła się.

Wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do kuchni. Otworzyła szafkę pod zlewem. Leżał tam Arek i spał.

-Widzisz zdążył już zasnąć.

Pokręciłem głową, wziąłem go na ręce i zaniosłem do łóżeczka. Cieszyłem się na myśl, że niedługo będę miał drugie dziecko. Nie było mi dane wychowywać Arka. Odzyskałem z nim kontakt, gdy już chodził i mówił. Wróciłem do żony. Uśmiechnęła się i usiadła mi na kolanach. Włączyliśmy jakąś komedię. Nie skupiłem się na filmie tylko patrzyłem na żonę. Wszystkie siniaki i zadrapania nadal były widoczne. Gdy film się skończył zdałem sobie sprawę, że Julka zasnęła. Zaniosłem ją do sypialni, a sam poszedłem pod prysznic. Następnego dnia gdy się obudziłem zony już nie było obok. Zastałem ją w kuchni. Podszedłem i położyłem jej ręce na biodrach.

-Już wstałeś.

-Tak- pocałowałem ją w kark- Co robisz?

-Naleśniki. Mam już serdecznie dość tego szpitalnego jedzenia.

-Nie dziwię się.

Zjedliśmy razem, a potem poszedłem się ubrać. Po mnie łazienkę zajęła Julka. Wtedy usłyszałem dzwonek.

-Dzień dobry- była to policja.

-Dzień dobry- zdziwiłem się trochę- W czym mogę pomóc?

-Pan Michał Kubiak?

-Tak.

-Pójdzie pan z nami.

-Co?- usłyszałem głos żony- Misiek co się dzieje?

-Nie wiem. Można wiedzieć czemu?

-Wszystkiego dowie się pan na komisariacie.

Julka:

           Nie wiedziałam co robić. Policja zabrała Michała. Szybko złapałam za telefon i wybrałam numer do Ignaczaka.

-Julka!- usłyszałam jego głos- Miło, że dzwonisz.

-Dzięki. Igła możesz do mnie przyjechać.

-Pewnie, a coś się stało?

-Policja zabrała Michała.

-Co?! Zaraz będę.

Odłożyłam telefon i poszłam do Arka. Obudziłam go, ubrałam i dałam śniadanie. Wtedy zadzwonił dzwonek. Wpuściłam Krzyśka.

-Julka co się dzieje?!

-Nie wiem. Policjanci przyszli i go zabrali nie mówiąc o co chodzi. Zabierzesz mnie na komisariat?- poprosiłam.

-Jasne. Ubieraj się, a ja ubiorę Arka.

-Dzięki.

Po chwili byliśmy już w samochodzie. Wiedziałam, że nie powinnam się denerwować, ale nie umiałam inaczej. W końcu aresztowali mi męża. Po 10 minutach byliśmy na miejscu.

-Chcę wiedzieć czemu zabraliście to mojego męża- od razu przeszłam do rzeczy.

-Nazwisko.

-Kubiak

Policjant zaczął wklepywać coś w komputer. Matko kochana czy naprawdę mają tak dużo roboty, że nie pamiętają nic.

-Pan Kubiak został zatrzymany za pobicie.

-Słucham? Kto go zaskarżył?

-Pan Kacper Wojciechowski.

Zrobiło mi się zimno. Po co ja opowiadałam o wszystkim Michałowi? Gdyby nie ja nie pojechałby do niego, nie pobiłby go. Wiedziałam, że nie będzie łatwo się z tego wywinąć.

-Mogę go zobaczyć?

-Pan Kubiak jest nadal przesłuchiwany.

-Ja chcę zobaczyć się z Kacprem.

Policjant był zdziwiony, ale zezwolił na widzenie. Ignaczak podszedł do mnie z Arkiem. Złapał mnie za nadgarstek.

-Nie spotykaj się z nim.

-Muszę.

-Julka nie możesz. Nie wolno ci się denerwować.

-Bo teraz się nie denerwuje.

Westchnął i puścił mnie. Policjant zaprowadził mnie do pokoju. Serce biło mi jak szalone. Nie chciałam oglądać Kacpra, ale musiałam z nim pogadać.

-Proszę, proszę. Kogo ja widzę- usiadł naprzeciwko mnie.

-Daruj sobie- warknęłam.

-Zaskoczyłaś mnie. Nie sądziłem, że mnie odwiedzisz. Stęskniłaś się- uśmiechnął się.

Powstrzymywałam się, żeby się nie popłakać i nie dać mu w twarz. Wzięłam kilka głębokich oddechów.

-Co muszę zrobić, żebyś wycofał oskarżenie?

-Wycofaj swoje.

„Czuję się tak, jakbym upadał, lecz nie mam

szans zatrzymać się. Spadam jak łza, ale

ostatnia, poza mną świat i życia zgiełk.”

Znów przepraszam za późną porę, ale dziś dla odmiany grała Macerata z Piacenzą. Jak widzicie nie jest kolorowo. 10 komentarzy = nowy rozdział