Rozdział LVI

           Nie wierzyłam w to co powiedział mi Kacper. Siedziałam na komisariacie i cały czas o tym myślałam. Źle się czułam z tym, że nie poniesie żadnych konsekwencji za to co mi zrobił, ale też nie mogłam pozwolić by Michał został w areszcie. Jeszcze jakby się media o tym dowiedziały to byłby koszmar. Trzymałam Arka na kolanach, a obok mnie siedział Ignaczak. Nie powiedziałam mu o tym czego zażądał Kacper. Po pewnym czasie pozwolili mi w końcu zobaczył się z mężem. Pierwsze co zrobiłam to go przytuliłam.

-Julka niedługo stąd wyjdę i wrócimy do domu- szepnął.

Spuściłam głowę i usiadłam, a on zajął miejsce naprzeciwko mnie. Opowiedział o tym jak policjanci go przesłuchiwali.

-Kochanie nie denerwuj się. Czemu nic nie mówisz?- spytał.

-Misiek ja wiem jak cię stąd wyciągnąć szybciej.

-Jak?

-Rozmawiałam z Kacprem.

-Co zrobiłaś?! Julka nie chcę dalej tego słuchać!

-Michał proszę. Nie możesz zostać w areszcie, a jest sposób, żebyś wyszedł.

-Jaki niby?

-Muszę wycofać oskarżenie.

-Co?!- wstał- Nie zgadzam się rozumiesz?! On musi ponieść karę!

-Ale Misiek może to najlepsze wyjście.

-Słyszysz co ty mówisz?!- podszedł i kucnął koło mojego krzesła- Sam się o to prosiłem. Nie możemy pozwolić, żeby ten idiota wyszedł na wolność, bo znów może ci coś zrobić, a moja sprawa wcale nie jest poważna.

-Nie?

-Nie. Nie spowodowałem stałego uszczerbku na zdrowiu. Policjant powiedział, że zatrzymają mnie do jutra, a potem wypuszczą. Będę musiał zapłacić tylko jakąś karę.

-Michał- przytuliłam go- Nie mogłeś powiedzieć od razu?

Pocałował mnie, a potem musiałam już wyjść. Krzysiek odwiózł mnie do domu i wszedł do środka. Zrobiłam herbatę i wszystko mu opowiedziałam.

-Kubiak ma dużo szczęścia, że tylko tak to się skończyło- powiedział libero- Dobrze, że nie musiałaś wycofywać oskarżenia. Ten krety myślał, że zrobisz to, żeby nie płacić jakiejś grzywny?- zdziwił się.

-Wydaje mi się, że on nie ma pojęcia o tym, że tylko na tym stanęło.

-Możliwe. Mocno się zdziwi- zaśmiał się libero.

Posiedział jeszcze chwilę, a potem pojechał do siebie. Zrobiłam obiad. Zjadłam i nakarmiłam Arka, a potem puściłam mu jakąś bajkę. Wtedy usłyszałam dzwonek.

-Asia- przytuliłam przyjaciółkę.

-Cześć Jula- była przybita.

-Wchodź.

Usiadłyśmy w salonie.

-Kawy, herbaty?- zaproponowałam.

-Nie, dzięki. Posłuchaj przyszłam do ciebie, bo jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Potrzebuję twojej pomocy.

-O co chodzi?- zaniepokoiłam się.

-Julka ja jestem w ciąży z Kacprem- zaczęła płakać.

Byłam w szoku. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc tylko ją przytuliłam i pozwoliłam się wypłakać. Po jakimś czasie uspokoiła się.

-Posłuchaj chętnie bym ci pomogła, ale nie wiem jak.

-Pomóż mi wyjechać.

-Ale gdzie?- nadal nie rozumiałam.

-Gdzieś gdzie można dokonać aborcji.

-Aśka oszalałaś? Przecież dziecko nie jest tu niczemu winne.

-Ja nie mogę go mieć. Nie chciałam mieć dziecka z Kacprem. Muszę to zrobić- uparła się.

-Nie lepiej będzie je urodzić i oddać do adopcji? Pomyśl. Jeśli usuniesz ciążę to będzie tak jakbyś zabiła własne dziecko. To ty będziesz musiała z tym żyć.

-To co mam zrobić?

-Po pierwsze powiedz Zbyszkowi.

-Nie! Jak się dowie to mnie zostawi- znów zaczęła płakać.

-Jeśli naprawdę cię kocha to cię nie zostawi.

Przytuliłam ją znów. Zaproponowałam, żeby została u mnie na noc. Wolałam nie puszczać jej samej w takim stanie do domu. Położyłam Arka, a przyjaciółce pościeliłam na kanapie.

-Julka, a gdzie Michał?

-W areszcie.

-Co?!

-Jutro go wypuszczą.

-A co zrobił?

-Pobił Kacpra.

Asia uśmiechnęła się. Pokręciłam tylko głową.

-Coraz bardziej lubię tego twojego męża.

Następnego dnia gdy wstałam ona jeszcze spała. Zajrzałam do synka. Leżał w łóżeczku. Uśmiechnęłam się i poszłam zrobić śniadanie. Wtedy usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi. Poszłam zobaczyć kto to. Po chwili byłam już w objęciach Michała. Pocałował mnie i wróciłam z nim do kuchni.

-Pomóc ci?- spytał.

-Nie trzeba. Misiek Asia u nas jest.

-Nocowała tu?- zdziwił się, a ja kiwnęłam głową- Czemu?

-To jest … ciężka sprawa.

-Pokłóciła się ze Zbyszkiem.

-Nie. To coś poważniejszego. Ona jest w ciąży z Kacprem.

Michała zamurowało tak samo jak mnie gdy się dowiedziałam. Usiadł na krześle i patrzył na mnie zszokowany.

-Ale … co ona teraz zrobi?

-Nie wiem. Chciała usunąć, ale mam nadzieję, że przekonałam ją, że to złe wyjście. Przecież dziecko nie jest niczemu winne.

-Też tak uważam- posadził mnie sobie na kolanach i położył rękę na moim brzuchu- Już nie mogę się doczekać aż nasze się urodzi.

-Ja też nie- pocałowałam męża.

Skończyłam robić śniadanie. Gdy położyłam kanapki na stole do kuchni weszła Asia. Nie wyglądała najlepiej.

-Siadaj i jedz.

-To ty musisz się zdrowo odżywiać.

-Ty też.

-Wcale nie. Cześć Michał- dopiero zauważyła przyjmującego.

-O czym ty mówisz?

-Nie spałam pół nocy, ale podjęłam decyzję.

Bałam się tego co zaraz miałam usłyszeć. Znałam ją na tylko dobrze, że wiedziałam co postanowiła zrobić.

-Usunę ciążę.

„Tyle dni jesteśmy tak bezradni, choć patrzymy

sobie prosto w twarz. Uciekamy cały czas od

prawdy. Miłość znów przechodzi obok nas.

Nie pamiętam już, tych przebytych dróg.

W sercu czuję chłód.”

Spisujecie się świetnie :) 

Mam do was prośbę. Biorę udział w konkursie na projekt koszuli Ignaczaka i bardzo mi na tym zależy. Proszę pomóżcie mi i oddajcie na mnie głosy http://koszulkaigly.pl/projekt-74/

Na prawdę bardzo mi na tym zależy. 

10 komentarzy = nowy rozdział