Rozdział LXXI

         Czas dłużył mi się niemiłosiernie. Cały czas przytulałem Julkę do piersi i płakałem. Ona musiała żyć! Nie poradziłbym sobie bez niej. A dzieci? Jak miałbym to powiedzieć Arkowi? A z Miśką byłoby jeszcze gorzej. Teraz przecież najbardziej potrzebuje matki. W końcu przyjechała karetka.

-Proszę się od niej odsunąć- powiedział lekarz.

Wykonałem jego polecenie, ale stałem obok i patrzyłem na wszystko co robią. Zerknąłem na Kacpra. Inny lekarz przy nim uklękną i sprawdził puls.

-Nie żyje- powiedział.

Cieszyłem się z tego. Wiedziałem, że dla niektórych mogło się to wydawać podłe, ale wyrządził mojej rodzinie tyle krzywd, że nie umiałem inaczej. Wróciłem wzrokiem do żony. Leżała na noszach.

-Co z nią?- łamał mi się głos.

-Stan ciężki. Zabieramy ją do szpitala i od razu operujemy.

-Do jakiego szpitala?

-Na Szopena.

Chciałem wyjść za lekarzami, ale wtedy weszła policja, rozejrzała się i mnie zatrzymała. Próbowałem ich wyminąć, jednak bezskutecznie.

-Musimy spisać zeznania.

-Musi to być teraz?- miałem błagalny głos- Właśnie zabrano moją żonę do szpitala i będą ją operować- miałem nadzieję, że zrozumieją.

-Przykro mi. Takie są procedury.

Zanim mnie przesłuchali zabezpieczyli ślady, oglądnęli miejsce zbrodni co strasznie długo trwało. Chciałem już pojechać do szpitala, do Julki. Zadzwonił mi telefon.

-Halo?- nawet nie spojrzałem na wyświetlacz.

-Michał- to była Ola- Wiesz coś o Juli?

-Jest w szpitalu. Będzie miała operację.

-Co?! Co jej się stało?!- spytała zaskoczona i przestraszona.

-To długa historia. Ola jedź proszę do szpitala na ulicy Szopena i informuj mnie co się dzieje z Julką- poprosiłem.

-Okej. Zadzwonię jak się czegoś dowiem.

Rozłączyłem się i dalej czekałem na policjantów. W końcu raczyli zwrócić na mnie uwagę i podeszli.

-Proszę powiedzieć co się tu stało- poprosił jeden.

Zacząłem od początku, czyli ucieczki Kacpra z więzienia, telefonie do mojej żony, porwaniu. Policjant uważnie słuchał i coś notował. W końcu przeszedłem do bójki w piwnicy i dalszego potoku zdarzeń. Gdy skończyłem opowiadać patrzyłem wyczekująco na policjanta. Przez chwilę nic nie mówił.

-Może to ktoś potwierdzić?- spytał w końcu.

-Moja żona jeśli przeżyje. Mogę już jechać do szpitala?

-Tak. Proszę tylko zostawić swój numer telefonu. Jeśli będziemy potrzebować znów pana przesłuchać to zadzwonimy.

Szybko podałem ciąg cyfr i wybiegłem jak oparzony. Wsiadłem do samochodu i pojechałem do szpitala. Po drodze zadzwoniłem do Oli.

-Halo?

-Co z Julką?

-Michał- miała jakiś dziwny głos- Operują ją. Lekarze boją się, że wystąpią jakieś komplikacje, ale nic więcej nie chcą mi powiedzieć, bo nie jestem z rodziny.

-Zaraz będę- powiedziałem tylko i przyśpieszyłem.

Ola:

           Po rozmowie z Michałem szybko się ubrałam i chciałam wybiec z mieszkania, ale Piotrek mnie zatrzymał.

-Co się dzieje?- dopytywał.

-Julka jest w szpitalu.

-Co?!

-Jadę tam, a ty zajmij się Arkiem i Michaliną. Zadzwonię jak czegoś się dowiem.

-Dobra.

Pocałowałam go i wyszłam. Po 15 minutach byłam w szpitalu. Podeszłam do recepcjonistki. Spojrzała na mnie.

-W czym mogę pomóc?

-Szukam Julii Kubiak. Została tu przed chwilą przywieziona.

Wstukała coś w komputer.

-Jest przygotowywana do operacji. Sala 103.

-Dziękuję.

Zaczęłam szukać odpowiedniego pomieszczenia. Gdy w końcu je znalazłam wyszedł z niego jakiś lekarz. Zatrzymałam go.

-Przepraszam co z Julką?- spytałam.

-Jest pani kimś z rodziny?

-Nie. Jestem przyjaciółką.

-Przykro mi, ale nie mogę pani udzielić żadnych informacji- chciał odejść, ale mu nie pozwoliłam.

-Proszę posłuchać. Jula to moja przyjaciółka, jej mąż już tu jedzie. Obiecałam mu, że dowiem się czegoś i zadzwonię. Proszę mi powiedzieć co z nią.

-No dobrze- westchnął- Jest w ciężkim stanie. Boimy się, że kula uszkodziła ważne organy przez co mogą wystąpić komplikacje przy operacji. Nic więcej nie mogę powiedzieć.

Boże jak ja to powiem Michałowi?

Michał:

           Dojechałem do szpitala i wbiegłem do środka. Rozglądnąłem się. Widziałem, że ktoś chce do mnie podejść po autograf, ale nie byłem w stanie teraz ich rozdawać. Podszedłem do recepcjonistki.

-Szukam żony Julii Kubiak.

-Jest operowana.

Wytłumaczyła mi gdzie jest sala operacyjna. Pobiegłem tam jak najszybciej. Na krzesełku siedziała Ola. Miała schowaną głowę w kolanach.

-Co się dzieje?- spytałem- Dlaczego mogą wystąpić komplikacje?

-Lekarz powiedział mi, że kula mogła uszkodzić ważne organy. Jeśli się to potwierdzi to będzie ciężko.

Usiadłem i znów zacząłem płakać. Nie mogłem jej stracić. Tyle walczyłem, żebyśmy byli razem. W końcu byliśmy szczęśliwą rodziną i musiała się to znów zepsuć.

-Przepraszam. Miałam jej pilnować. Nie powinnam była pozwolić jej wyjść- obwiniała się.

-To nie twoja wina.

Siedzieliśmy tak w milczeniu kilka godzin. W pewnym momencie Ola wstała i po chwili wróciła z kawą. Podziękowałem jej i wypiłem zawartość kubka. Wtedy z sali wyszedł lekarz.

-Panie doktorze co z moją żoną?

-Cóż- westchnął- Podczas operacji tak jak się spodziewaliśmy wystąpiły poważne komplikacje. Kula spowodowała uszkodzenia narządów wewnętrznych. Przykro mi, ale …

-Ale co?- nie wytrzymałem.

„Pójdę gdzie nie widać cienia

Gdzie nic nigdy się nie zmienia

Tam czy odnajdę ciebie

Nie, nie jestem pewien”

To co kończymy opowiadanie? Tak się nad tym zastanawiam. :D 10 komentarzy = nowy rozdział