Rozdział LXXII

-Pani Julia zapadła w śpiączkę. Nie mogę powiedzieć kiedy się z niej wybudzi i czy w ogóle to się stanie. Przykro mi.

Czułem jak wszystko dookoła traci dla mnie sens. Przecież ona musiała się wybudzić. Arek i Miśka jej potrzebowali. Ja jej potrzebowałem. Nie umiałem bez niej żyć. Pobiegłem za lekarzem. Na szczęście złapałem go.

-Mogę ją zobaczyć?- spytałem.

-Nikt nie może do niej wejść na razie. Dopiero jutro będzie można ją odwiedzić. Przepraszam, ale muszę iść na obchód.

Oparłem się o ścianę i zjechałem po niej na podłogę. Dlaczego nas to wszystko spotkało? Czy naprawdę nie mogliśmy być już szczęśliwi? Przecież tyle przeszliśmy. Podniosłem się i podszedłem do Oli.

-Nie wolno dziś odwiedzać Julki. Dopiero jutro będzie można do niej wejść. Muszę jechać do domu, do dzieci. Jedziesz ze mną?- spytałem.

-Jasne.

Wyszliśmy razem i pojechaliśmy do mieszkania. Piotrek od razu znalazł się przy nas, przytulił Olę i poprosił, żeby wszystko mu opowiedzieć. Zajęła się tym Aleksandra, a ja poszedłem zajrzeć do dzieci. Arek leżał w łóżeczku, ale widziałem, że nie spał. Podszedłem i kucnął obok niego. Wziąłem go za rączkę.

-Czemu nie śpisz?

-Nie mogę. Gdzie mama?

-Mama … - nie wiedziałem co mam mu powiedzieć- Niedługo wróci- pogłaskałem go po głowie- Obiecuję. A teraz śpij.

Pocałowałem Arka w czoło i poszedłem do Miśki. Też nie spała leżała, trzymała palec w ustach i patrzyła na mnie. Wziąłem ją na ręce i mocno przytuliłem. Chodziłem z nią po pokoju póki nie zasnęła. Wtedy wróciłem do salonu.

-Stary przykro mi- powiedział na wstępie Piotrek- Julka jest silna. Wyjdzie z tego. Zobaczysz- starał się mnie pocieszyć.

-Wiem o tym.

-My będziemy się już zbierać- powiedziała Ola.

-Jasne. Pit nie będzie mnie jutro na treningu. Przekażesz wszystko trenerowi?

-Nie ma sprawy.

-Ola mogłabyś zostać z Arkiem i Miśką jutro gdy pojadę do szpitala.

-Jasne. Będę koło 10.

-Dzięki.

Pożegnali się i wyszli. Usiadłem na kanapie, schowałem głowę w kolanach i najzwyczajniej w świecie się popłakałem. Teraz mogłem pozwolić sobie na chwilę słabości. Wtedy poczułem, że ktoś bierze mnie za dłoń. Spojrzałem na synka i posadziłem go sobie na kolanach. Wtulił się we mnie, a ja objąłem go ramionami.

-Miałeś spać- starałem się opanować głos.

-Nie mogę. Tato co z mamą?

Wiedziałem, że czegoś się domyśla. Nie miałem jednak pojęcia jak mam mu to powiedzieć. Będzie to dla niego trudne.

-Mama jest w szpitalu.

-Czemu?- zobaczyłem jak w jego oczkach zbierają się łzy.

-Miała operację. Teraz jest w śpiączce, ale wyjdzie z tego słyszysz? Niedługo wróci tu i cię przytuli. Nie płacz- starałem się uśmiechnąć.

Przytulałem go póki nie zrobił się śpiący. Chciałem zanieść Arka do jego pokoju, ale gdy już go kładłem zarzucił mi ręce na szyję.

-Tato chcę spać z tobą.

-To chodź.

Położyliśmy się u mnie w sypialni. Rano gdy się obudziłem syn nadal spał. Wziąłem Miśkę na ręce i poszedłem do kuchni ją nakarmić, a potem sam zjadłem. Po chwili pojawił się Arek. Przecierał sobie piąstką oko.

-Głodny?- spytałem.

-Tak.

Zajął swoje miejsce, a ja podałem mu jajecznicę. W tym czasie przebrałem i uśpiłem córeczkę. Gdy wróciłem do kuchni Arek skończył już jeść.

-Zaraz przyjdzie Ola i się zajmie tobą i Miśką- powiedziałem.

-Tato, a ty gdzie idziesz?

-Do mamy.

-Też chcę.

-Zabiorę cię jak jej się trochę polepszy.

W końcu pojawiła się Aleksandra.

-Dzięki jeszcze raz, że mi z nimi pomagasz- powiedziałem ubierając się- Nie miałby z kim ich zostawić.

-Nie ma sprawy. Zadzwoń jak się czegoś dowiesz.

-Obiecuję. Cześć.

Pojechałem do szpitala. Pielęgniarka wpuściła mnie do żony. Usiadłem obok jej łóżka i wziąłem ją za rękę.

-Julka kochanie. Proszę obudź się. Potrzebuję cię i dzieci też. Musisz się obudzić, nie możesz nas zostawić.

Siedziałem u niej dość długo. Nagle zadzwonił mi telefon. Odebrałem nie patrząc na wyświetlacz. Gdy usłyszałem kto mówi podniosłem się. Jak mogłem o tym zapomnieć? Umówiłem się na następny dzień na spotkanie i rozłączyłem się. Wtedy do sali wszedł lekarz. Przeglądnął jakieś papiery i dopiero wtedy spojrzał na mnie.

-Co z moją żoną?- spytałem.

-Niewiele się zmieniło od wczoraj. Nadal nie mamy pewności czy kiedykolwiek wybudzi się ze śpiączki. Trzeba być dobrej myśli.

Po tych słowach wyszedł. Być dobrej myśli? Łatwo mu było mówić. Patrzyłem na Julkę po podłączaną do tej całej aparatury. Przypomniałem sobie, że miałem zadzwonić do Oli. Wybrałem jej numer.

-Michał? Co z Julą?- spytała na wstępie.

-Bez zmian niestety.

-A co mówi lekarz?

-Żeby być dobrej myśli- prychnąłem.

-Będzie dobrze. Musi.

Pożegnałem się i rozłączyłem. Musiałem wyjść ze szpitala. Chciałem siedzieć przy żonie cały czas, ale musiałem wrócić do dzieci. Nie mogę aż tak bardzo wykorzystywać Aleksandry. Po 15 minutach byłem na miejscu. Pożegnałem dziewczynę środkowego i poszedłem do synka. Siedział na łóżku smutny.

-Ej co jest?- usiadłem obok.

-Chcę do mamy- przytulił mnie.

-Wiem, wiem- westchnąłem.

-Mogę do niej jechać?

Już miałem powiedzieć, że na razie nie, ale w sumie czemu? Na pewno jej to nie zaszkodzi, a może pomóc.

-Ubieraj się, a ja idę po Miśkę- zakomunikowałem.

„Nie, nie pękła bańka wspomnień

Wciąż się łudzę wrócisz do mnie

Gdzie? Szukać wiem i nie wiem lecz

Jestem pewien”

Rozdział miał się pojawić wczoraj, ale nie udało mi się dopaść komputera. Mam nadzieję, że wam się podoba. 10 komentarzy = nowy rozdział w sobotę