Rozdział LXXVI

          Stałam przed pięknym, dużym domem. Nie wiedziałam co się tam działo. Przeszłam przez bramkę, a do moich nóg po chwili przytuliła się Miśka. Położyłam jej rękę na głowie, a po policzku spłynęły mi łzy.

-Mamo nie płacz- powiedziała córeczka.

-Nie płaczę- otarłam łzy- Gdzie Arek?

-W domu u Seby.

-A tata?- głos mi się łamał.

-W środku- powiedziała smutna.

Michalina dużo rozmawiała. Bałam się, że to wszystko co się wydarzyło źle na nią wpłynie. Córeczka wzięła mnie za rękę i starała zaciągnąć do środka. Nie uśmiechał mi się za bardzo ten pomysł.

-Nie powinnam wchodzić- od razu zaczęłam się bronić przed wejściem do domu, bo bałam się, że pęknie mi serce jak zobaczę co tam się dzieje.

Mojej córeczce stanęły w oczach łzy. Westchnęłam, wzięłam ją na ręce i mocno do siebie przytuliłam.

-Musisz być silna- szepnęłam.

-Tęsknię za tobą- ledwo było ją słychać.

-Ja też. Za tobą i Arkiem. Nawet nie wiesz co bym dała, żeby być cały czas z wami.

-Bądź.

-Nie mogę.

-Chodź do domu- poprosiła.

Nie umiałam jej odmówić gdy patrzyła na mnie tymi cudownymi oczami. Oczami swojego ojca. Nacisnęłam klamkę i przekroczyłam próg. Powoli z Miśką na rękach weszła do salonu. Wystarczyła chwila, a po moich pliczkach poleciały łzy. Na kanapie siedział Michał i obejmował ramieniem Alicję w zaawansowanej ciąży. Kubiak spojrzał na mnie i pokręcił tylko głową. Pocałował ciężarną, a potem podszedł do mnie i prawie wyrwał córkę z ramion.

-Po co tu przyszłaś?- spytał szorstko.

-Mam prawo widywać swoje dzieci.

-Przy rozwodzie to ja otrzymałem prawo do opieki nad nimi. Nie możesz tu przychodzić kiedy tylko ci się to podoba.

-To są moje dzieci- nie dawałam za wygraną- Nie mogę ich nie widywać.

-Bierzesz je do siebie co drugi weekend. Jak na mój gust to już i tak za dużo, ale cóż decyzji sądu nie zmienię.

-Czemu ty mnie tak nienawidzisz?- miałam płaczliwy głos- Jakim cudem kiedyś zapewniałeś mnie o swojej miłości, mówiłeś, że chcesz dzielić ze mną życie, a teraz każda moja wizyta to dla ciebie męczarnia?

-Nawet nie wiesz jak bardzo cię kiedyś kochałem, ale zniszczyłaś tą miłość swoim kłamstwem- warknął.

-Nie umiałam ci tego powiedzieć! Wiesz jak mi było ciężko?- nie wytrzymałam już.

-Zwodziłaś mnie. Wiedziałaś jak bardzo pragnę tego dziecka.

-Bałam się, że jak ci powiem to mnie zostawisz. Jak widać słusznie.

-Ty naprawdę nie rozumiesz? Nie zostawiłem cię dlatego, że nie możesz mieć dzieci. Zostawiłem cię, bo mi o tym nie powiedziałaś. Cały czas miałem nadzieję, że po raz kolejny zostanę ojcem, a ty wiedziałaś, że tak się nie stanie i nie pisnęłaś ani słowem. To bolało najbardziej.

-Szybko znalazłeś pocieszenie.

-Alicja mnie rozumie, będziemy mieli dziecko.

-Ze mną masz dwójkę- przypomniałam mu.

Wtedy podeszła do nas Alicja i przytuliła się do Michała. Kiedyś ja to robiłam i żadna inna dziewczyna nie mogła się do niego zbliżyć. Teraz rzadko zdarzało mi się przebywać z nim w tym samym pomieszczeniu.

-Słyszałaś już?- spytała mnie dziewczyna.

-O czym?

-Pobieramy się z Michałem zaraz po porodzie- położyła sobie dłoń na brzuchu- Będziemy mieli synka.

Tego nie wytrzymałam. Wybiegłam z domu. Nie patrzyłam gdzie biegnę. Chciałam się znaleźć jak najdalej od tego domu, od siatkarza. Znalazłam się na moście. Popatrzyłam w dół i zdałam sobie sprawę, że nie wytrzymam tego dłużej, że to wszystko jest ponad moje siły. Wyszłam za barierkę i ostatni raz spojrzałam w dół. Skoczyłam. Słyszałam krzyki ludzi dookoła. Wzywali pomocy. Nie czułam nic. Obudziłam się na sal szpitalnej, ale nie leżałam na łóżku. Stałam obok i przyglądałam się wszystkiemu z boku.

-Tracimy ją- powiedział jeden z lekarzy.

Wiedziałam już, że im się nie uda mnie uratować. A przynajmniej miałam taką nadzieję. Ciągnęło mnie z powrotem do ciała, ale nie chciałam wracać. Wolałam w końcu odejść i już więcej nie cierpieć. Wtedy jednak przypomniałam sobie o dzieciach. Miałam tylko je, Arka i Miśkę, a oni byli dla mnie najważniejsi na świecie. Po chwili znów byłam w swoim ciele. Lekarze trochę się uspokoili. Sama nie wiedziałam czy dobrze zrobiłam. Przecież mieli ojca, który się nimi zajmie, a niedługo będą mieli też macochę i brata.

-Co z nią?- spytał jeden z lekarzy.

-Stan ciężki, ale stabilny. Nie powinno już się nic złego wydarzyć.

-Trzeba powiadomić jej rodzinę- dalej rozmawiali o mnie.

-Zajmę się tym. Ty przeprowadź wszystkie potrzebne badania.

Słuchałam ich uważnie. W końcu wszyscy opuścili moją salę. Zostałam sama czyli nie zmieniło się za wiele. Po jakimś czasie przyszła pielęgniarka z doktorem. Przeprowadzili wszystkie potrzebne badania, a potem wyszli. Zastanawiałam się czy Michał będzie cierpiał przez to, że mało nie umarłam. Miałam co do tego duże wątpliwości. Nie sądziłam, że mnie zostawi jak się dowie, że nie mogę mieć dzieci. Miałam nadzieję, że nasza miłość przetrwa wszystko, ale widać się pomyliłam i to bardzo. To nie była moja wina. Też chciałam kolejnego dziecka, ale niestety przez Kacpra nie dane mi było trzeci raz zostać matką. Lekarz przyszedł do mnie wieczorem i zaczął wpisywać coś w kartę.

-Panie doktorze- pojawiła się pielęgniarka.

-Tak?

-Czy pacjentka może przyjmować gości?- spytała.

-Nie widzę przeciwwskazań, ale na krótko. Nadal jest w ciężkim stanie i potrzebuje dużo spokoju, żeby wyzdrowieć.

-Oczywiście.

Zastanawiałam się kto to może być. Po głowie chodził mi tylko Michał. Wciąż go kochałam mimo że się rozwiedliśmy. Miałam nadzieję, że nie jest za późno i kiedyś jeszcze będziemy razem choć on na każdym kroku pokazywał mi, że tak nie będzie. Usłyszałam jak drzwi sali otworzyły się, a potem zamknęły. Ktoś usiadł obok mojego łóżka i wziął mnie za rękę. Nie był to jednak Kubiak. Jego dotyk bym poznała.

-Kochanie dasz radę- powiedział mężczyzna.

Ten głos pamiętałam aż za dobrze i po głowie chodziła mi tylko jedna myśl: jak on się tu znalazł? Nie wiedziałam jak, ale otworzyłam oczy i spojrzałam w bok. Siedział obok i uśmiechał się cwaniacko.

-Kacper- szepnęłam.

„Nie ma już w nas słowa my

daremne łzy

odchodzę, odchodzę, odchodzę

znaleźć znów swoje sny

nie mów już nic

odchodzę, odchodzę, odchodzę.”

Od czego tu zacząć. To tak:

Po pierwsze mam nadzieję, że mnie nie zlinczujecie za ten rozdział.

Po drugie mam nadzieję, że nikt nie przestanie czytać bloga, tylko każdy jakoś dotrwa ze mną do końca.

Po trzecie chcę podziękować mojej kochanej Natusi. Kotek bez ciebie bym tego nie napisała :)

Ten rozdział to taki mój prezent dla was na pierwszy dzień wiosny(wiem, że jest jutro, ale jutro nie dałabym rady dodać). Mam nadzieję, że się podoba. 10 komentarzy = nowy rozdział w sobotę.